Λόγια της Σιωπής

γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου

-Μαμά δεν σε ακούω… μαμά δεν καταλαβαίνω τι λες, μίλα πιο σιγά σε παρακαλώ. Μαμά!
-Τι είναι μωρούλι μου; Τι είναι βρε όμορφο πλασματάκι μου;
-Μαμά δεν σε ακούω. Πάψε να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου.
Κάπως έτσι  θυμάμαι έμαθα τι θα πει ήχος. Με την σιωπή…

Δεν άκουσα ποτές και αν άκουσα θα ήταν ένα πολύ μικρό σημάδι ήχου. Στην αρχή ήταν δύσκολα, αρκετά μπορώ να πω. Και αυτό γιατί μεγάλωσα σε μια κοινωνία τριάντα ανθρώπων. Στο χωριό πάντα ξέρουν πιο λίγα. Λέγανε στην μάνα μου ότι είμαι ελαττωματικό, δεν μιλάω αλλά μουγκρίζω… δεν καταλαβαίνω.
Κάποιοι στην αρχή με μάλωναν, ειδικά ο πρώτος δάσκαλος στο σχολείο. Ναι εκεί είχαμε ένα θέμα, το θέμα «Σχολείο». Δεν υπήρχε λόγος να πάω, λέγανε κάποιοι στην μάνα μου, μου είναι άχρηστο, αφού δεν μιλάω και δεν ακούω θα ήταν άδικος κόπος να πηγαίνω σχολείο.
Τότε το σχολείο μας ήταν στην πλατεία του διπλανού χωριού. Σηκωνόμασταν από το χάραμα, λίγο πριν ξυπνήσουν οι κότες. Με έπλεναν, με χτένιζαν, μου φορούσαν και ένα κόκκινο φόρεμα από ψευτο-ύφασμα και ξεκινούσαμε με τα πόδια. Θυμάμαι ακόμα τον φόβο της πρώτης ημέρας. Δεν ήξερα που με πάνε. Ήταν πολύ νωρίς για μένα, ήμουν πολύ μικρή. Και να μου εξηγούσαν δεν θα καταλάβαινα, μόνο το χαμόγελο και το χέρι της μαμάς με ηρεμούσε. Στο δρόμο  για το διπλανό χωριό λοιπόν και μέσα στα βουβά και σκούρα χρώματα της ημέρας, ένιωθα το χέρι της μαμάς όλο και πιο σφιχτά στο δικό μου. Μου έδειχνε λουλούδια από τους κάμπους και το πρόσωπο της μου έδειχνε το πόσο όμορφα μυρίζουν. Ήταν μια αρχή για να μάθω να παρατηρώ…

Ναι, η μαμά ήταν πάντα εκεί, δεν άκουγε ποτέ κανέναν, όχι όπως εγώ, αλλά με το πείσμα των μεγάλων, κάτι που τελικά κληρονόμησα από εκείνη. Θυμάμαι  να μιλά με τον δάσκαλο κι εκείνος να με κοιτά σφίγγοντας τα χείλη του, θυμάμαι που με χάιδεψε στο κεφάλι, έτσι έκανα και εγώ στο σκύλο μας… Ήταν από εκείνες τις εικόνες που σου μένουν για πάντα στο μυαλό. Και η λύπηση είναι συναίσθημα που δεν δέχομαι.
Το χέρι της με άφησε, έσκυψε στο πρόσωπο μου και με φίλησε. Με τα χέρια της έκανε  δυο κινήσεις σχεδόν καμπυλωτές, καρδιά το έλεγαν, και το φύλαξε στην καρδιά μου. Την κοιτούσα να φεύγει και ένα άλλο χέρι να με τραβά προς τα μέσα.
Πολλά παιδιά, μια φασαρία από κινήσεις που δεν μπορούσα να καταλάβω και με τρόμαζε. Κρυβόμουν σε μια γωνία σαν το αγρίμι, σαν το παιδί στο τσίρκο, έτοιμο να δώσει παράσταση.
Έμαθα να ζω και να παλεύω να με ακούσουν… και με άκουσαν. Η φωνή μου βγήκε τόσο καθαρή, σαν το γάργαρο νερό που ορμά με βία. Μιλούσα, πάντοτε μιλούσα, άκουγα αλλά λίγο. Και καθόλου να μην άκουγα ήξερες ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς τους ήχους τους δικούς σου.
Ναι με κοίταξαν αρκετοί, ακόμα το κάνουν… Τους φαίνεται περίεργο βλέπεις να μιλώ με τα χέρια. Μα πόσοι από δαύτους δεν κάνουν το ίδιο; Πόσοι χρησιμοποιούν τα χέρια τους κάνοντας νόημα;
Μου κλέβουν την γλώσσα και εγώ την δική τους.

Δικό μου, δικό σου… άνθρωποι είμαστε, με διαφορές. Όλοι έχουμε διαφορές άλλωστε… Να εσύ γράφεις με το αριστερό, εσύ ψευδίζεις… γιατί να είμαι διαφορετική εγώ;
Όχι, η ζωή με έμαθε να παλεύω και να ζητάω όπως όλοι τα δικαιώματα μου.
Η δυσκολία είναι στην αρχή, αλλά και πάλι εξαρτάται από το πώς σε μεγαλώνουν στο σπίτι. Θυμάμαι την μάνα μου πάντα γλυκιά αλλά τρομοκρατημένη στον σύζυγο. Ε, οι γονείς της έμαθαν σεβασμό και φόβο, κάτι που δόξα το Θεό δεν πήρα από εκείνη, ακόμα φτύνω τον κόρφο μου!
Με έμαθαν να είμαι αυθόρμητη και να διεκδικώ ότι αγαπώ. Κι αυτό που αγαπώ πιο πολύ είμαι εγώ…
Έμαθα  να ακούω μέσα από τις κινήσεις, να διαβάζω τους ανθρώπους και να τους δίνω σημασία, κάτι που σίγουρα μέχρι τώρα δεν είχες κάνει ούτε εσύ. Έμαθα να ζω και να με αγαπώ, γιατί όλα είναι σχετικά.
Κάποιοι ξέρεις μιλάνε αρκετά με αποτέλεσμα να μην ακούνε τι λες… άρα όλα είναι σχετικά.
Ο κόσμος μας, δεν θα έπρεπε να είναι μας σε μια συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, πρέπει να είναι μας όλων των ανθρώπων.
Σε ευχαριστώ που με άκουσες, προσπάθησε όμως να με διαβάσεις σαν άνθρωπο…

———-

Ελένη Πέτα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε με άριστα τις σπουδές της στο βιολοντσέλο, στο Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης. Τότε κάνει τα πρώτα της βήματα ως μουσικός και συνεργάζεται με τον Νίκο Παπάζογλου στη καλοκαιρινή του περιοδεία. Ξεκινάει επαγγελματικά το τραγούδι κάνοντας συγχρόνως μαθήματα φωνητικής με τη Τζούλι Μασσίνο στη Θεσσαλονίκη και τη Μαίρη Κωνσταντάρα στο Ωδείο Αττικής.

Συνεργάζεται με πολλούς και σημαντικούς καλλιτέχνες και το 1994 παρουσιάζει τη πρώτη δισκογραφική δουλειά της με τίτλο «Μπλέ Ταξίδια». Eνα χρόνο μετά έρχεται το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Αμάν και Γιαλέλι». Ηδη πατάει γερά στο δισκογραφικό στερέωμα και τέσσερα χρόνια μετά, με το άλμπουμ «Ιδια μάτια άλλο βλέμμα» είναι πλέον μια από τις αξιόλογες και επιτυχημένες τραγουδίστριες. Με τις ερμηνευτικές της δυνατότες αλλά και τη σκηνική της παρουσία έχει κερδίσει τις πιο θετικές κριτικές.

Το τράγουδι γράφτηκε για το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Words of Silence«, με θέμα τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των μη ακουόντων.

Το τμήμα στατιστικών σχετικά με τα άτομα προς αναπηρία δεν καταγράφονται, δημιουργώντας έτσι την έλλειψη γνώσης και ενημέρωσης. Αναφορικά στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν 20.000 με 25.000 άνθρωποι δίχως την ακοή τους. Κάτι όμως που δεν γνωρίζουμε επίσημα λόγω της μη καταμέτρησης τους. Μπορείτε να ενημερωθείτε απο πολλές ομάδες και συλλόγους ακόμα και απο το  http://www.omke.gr/.

Επίσης για μοναδικές παραστάσεις στην Αθήνα μπορείτε να επισκεφθείτε το θέατρο κωφών που θα βρείτε και στο διαδίκτυο (http://www.facebook.com/groups/51101435033/ - http://www.myspace.com/theatrokwfwnellados).

Ευχαριστώ πολύ την ομάδα του θεάτρου και την Σοφία Ρομπόλη για την ενημέρωση και για την βοήθεια…
Στίχοι: Γιώτα Βασιλακοπούλου
Μουσική: Κωστής Ζευγαδέλλης

 

Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε στο http://www.musiccorner.gr/?p=47429

και αναδημοσιεύτηκε με την άδεια της συγγραφέως και του Music Corner.