Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Πόρτα κλειστή





© Yannis Séféroglou. Ecueil.2012.




Aνεξήγητο. Δεν μπορείς να εξηγήσεις το γιατί και το πώς. Ενώ όλα έδειχναν στη σωστή τους θέση: η ζωή σου τεκμηριωμένη, η εργασία σου εντατική, ο φόβος σου ξεπερασμένος. Και η μαγεία της στιγμής, αυτή η ευφορία που πήγε να εξερευνήσει και να αναζητήσει βαθιά μέσα σου τους πιο κρυφούς και αφάνταστους σου πόρους, την έζησες και την ένοιωσες εις τα άδυτα της ψυχής σου.


Και μπαμ ! πόρτα κλειστή ! Μένεις αποσβολωμένη στο κατώφλι ! Με τίποτα δεν καταλαβαίνεις. Μεταξύ του ναι και του όχι, μεταξύ του περνάς ή δεν περνάς, δεν πέρασες τελεία και παύλα. Μένει ο πόνος να γρονθοκοπάς την κλειστή πόρτα, ο πόνος του να είσαι αόρατη. Μένει ο πόνος της σιωπής που σου επιβλήθηκε. Mένει απλά, ο πόνος.


Το να σου λέω πως δεν υπάρχει κάτι να καταλάβεις, μικρό μου, πως έτσι έχουν τα πράγματα, πως έτσι είναι η ζωή ή οποία συμβαίνει να είναι – και - βάναυση, δεν θα σε ανακουφίσει. Το να σου πιπιλάνε το μυαλό με φιλοσοφίες του στυλ η ζωή δεν έχει νόημα παρά αυτό που της αποδίδεις, είναι υπερβολικά θεωρητικό και δεν σταματάει τα χτυπήματα που δέχεσαι κατάκαρδα. Το να σου ψιθυρίζουν πως δεν είναι τόσο σοβαρό, πως πρόκειται απλά για μια άσχημη περίοδο, πως με το χρόνο θα ξεχάσεις, πως οι δυσκολίες θα σε δυναμώνουν, δεν φέρνει παρηγοριά σ’αυτήν την τεράστια λύπη που λέγεται απογοήτευση.


Οπότε κλάψε, γλυκιά μου, κλάψε και βγάλε όσα δάκρυα μπορείς από το σώμα σου επειδή είναι άδικο και επειδή δεν βλέπεις τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα, τι θα μπορέσεις να κάνεις από δω και πέρα. Κλάψε με λυγμούς και αποκοιμήσου πάνω στον πόνο σου. Εδώ είμαι εγώ και φυλάσσω τον ύπνο σου.


Όταν ξυπνήσεις, θα έχουν στεγνώσει τα δάκρυα. Αλλά θα έχει μείνει στο στόμα αυτή η πικρή γεύση που αρκεί από μόνη της για να σου χαλάσει την ημέρα, την εβδομάδα, ακόμα και τη ζωή σου. Η απογοήτευση παρέμεινε, μέσα σου, ταλαντεύεται μεταξύ της ήττας και της αναθεώρησης του εαυτού σου, μεταξύ της βούλησης να τα παρατήσεις πίσω σου και να τα βροντήξεις όλα. Σαν ένα κατεβατό βρισιών που θες να ξεστομίσεις. Σαν μια βία που συσσωρεύεται μέσα σου χωρίς να ξέρει εναντίων ποιου να στραφεί. Απελπισία. Θλίψη. Απογοήτευση.


Στην αγάπη, μιλάμε για πίκρανση. Όταν προσφέρουμε τόσα πολλά, από τον εαυτό μας, από την καρδιά και το αίμα μας, μπορούμε σαφώς να μιλάμε για αγάπη. Ναι, έδωσες τα πάντα, ότι μπορούσες να δώσεις με ηρωικό τρόπο. Ναι, πάλι δεν καταλαβαίνεις αλλά θα πρέπει να αποδεχθείς πως δεν πρόκειται να λάβεις απάντηση. Ναι, σαφώς έχεις μπερδευτεί. Και απογοητευτεί.


Οπότε, επεξεργάσου την απογοήτευση σου από λίγο πιο κοντά και δάμασε την σαν να ήταν ένα θηρίο. Σκέψου πως δεν πρέπει να έχεις τύψεις, ακριβώς γιατί η αγάπη είναι εκείνη που σε έφερε μέχρι εδώ. Αυτή η δοκιμή σου είναι άξια θαυμασμού από μόνη της και αυτή η πρωτοβουλία αποτελεί έναν γιγαντιαίο βήμα που έκανες από μόνη σου προς τους άλλους. Σκέψου επίσης πως η απογοήτευση βρίσκει τη ρίζα της μόνο από τον ίδιο τον εαυτό μας, πως την αναγνωρίζουμε χάρη στην εσωτερική ορμή που μας σπρώχνει προς τον άλλον και που συντρίβεται στους ύφαλους της ύπαρξης του. Κυρίως, σκέψου πως πρέπει να προχωρήσεις, να συνεχίσεις.


Και εγώ σου λέω : «συνέχισε, συνέχισε, γλυκιά μου, αλλιώς είμαι χαμένη».





Μετάφραση: Ελλη Καρλαούζου-Γκαστόν
Πρώτη δημοσίευση: http://www.editionsbrandon.com/Les_Editions_Brandon_Greek/Epikairoteta/Entrees/2013/3/24_Porta_kleiste.html