Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Μουσική και κώφωση!

 ©
από την Ελισάβετ - Frezia (όπως το έγραψε)

Μουσική και κώφωση!
Σας παραξενεύει ο τίτλος? Θα μου πείτε τι σχέση έχουν αυτά τα δύο?
Κι όμως έχουν.
Πάντα αγαπούσα τη μουσική και τα τραγούδια,όταν ήμουν παιδί ο Πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο, ήταν το χόμπι του. Με ότι καταπιανόταν μέσα στο σπίτι, το έκανε πάντα τραγουδώντας. Κι εγώ από κοντά ήμουν όλο...αυτιά. 
Μέχρι που ήρθε η εποχή της εφηβείας μου και τα αυτιά μου...παροπλίστηκαν.
Και τότε επιστράτευα τα μάτια μου να παρακολουθούν κάθε κίνηση κάθε κούνημα και τρέμουλο.
Δεν σταμάτησα να πηγαίνω, θέατρο συναυλία κ.λ.
Καθόμουν στις πρώτες σειρές κι εστίαζα τα μάτια μου στον μαέστρο προσπαθώντας να μεταφράσω τις κινήσεις του και το κούνημα της μπαγκέτας, ήμουνα τόσο συγκεντρωμένη σαν σε ύπνωση και έχανα κάθε επαφή με το περιβάλλον, όλο το περιβάλλον εκτός από αυτό της ορχήστρας.
Όλα τα άκουγα με τα αυτιά της φαντασίας. Όταν φυσούσε αέρας, έβλεπα τα δέντρα και φανταζόμουν τα φύλλα να θροϊζουν. Ακόμα και τα κύματα της Θάλασσας τα συσχέτιζα με τους ήχους, τα μεγάλα κύματα με την πολύ φασαρία, τα μικρά κύματα με την ησυχία...
Ώσπου κάποτε ήρθε η... Αγία Τεχνολογία κι έκανε το θαύμα της με το κοχλιακό και ξαναβρήκα την "ακοή" μου.
Από τότε το παλεύω διαρκώς. Το πρώτο πράγμα όμως που έκανα ήταν να ακούω συνέχεια μουσική. Με τα τραγούδια που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια δεν είχα πρόβλημα. Με τα καινούρια όμως, μου έρχεται πιο εύκολο να διαβάζω τους στίχους συγχρόνως.

Θυμάμαι...πολύ το ευχαριστήθηκα όταν για επαγγελματικούς λόγους έτυχε να βρίσκομαι για λίγες μέρες στο Παρίσι. Φυσικά συνδίασα το ταξίδι με την ανάλογη επίσκεψη σε μερικά αξιοθέατα της πόλης.
Από τις πρώτες μου επιλογές ήταν μία επίσκεψη στην όπερα της πόλης. Ήμουν με τη φίλη μου και θαυμάζαμε την όπερα από έξω. Θέλαμε πολύ να τη δούμε και από μέσα πως ήταν, εκείνη την ώρα όμως είχε παράσταση και δεν μας επέτρεπαν να μπούμε.
Οπότε κάναμε μεταβολή κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε σκεπτόμενες να έρθουμε κάποια άλλη ώρα. Έτυχε όμως, να βγαίνουν από την είσοδο ένα ζευγάρι Γάλλων, που έδειχναν σαν την προσωποίηση της κομψότητας και της ευγένειας. Δεν ξέραμε για ποιο λόγο αποχωρούσαν, πιθανόν να ήταν μέλη της διεύθυνσης. Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να μας δώσουν δύο εισιτήρια στο χέρι κι οπότε μας επέτρεψαν να περάσουμε κάνοντας μας και υπόκλιση!
Μας πλησίασε ένας ταξιθέτης με φράκο και μας οδήγησε σε ένα θεωρείο ακριβώς απέναντι  από τη σκηνή. Όταν σηκώθηκε η αυλαία εμφανίστηκε μια πολυάνθρωπη Ορχήστρα, με βιολιά και με.......!!!
Φανταστείτε μόνοι σας πως ένιωσα ακούγοντας τη μουσική στην πασίγνωστη όπερα των Παρισίων και μάλιστα εντελώς απροετοίμαστη.
Αγαλλίαση, ευδαιμονία.......

(το γλυπτό στην αρχή και ο πίνακας είναι έργα του ΗΕΝΚ VAN BOEKEL ©)

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Μουσική για μένα σημαίνει Κίνηση



από την Maria Morgaine
1,2,3,4......5,6,7,8
Δεν είναι έτσι ο τονισμός.
Περισσότερο σαν: ένα...και δύο...και τρία, τέσ-σε-ρα...........πέντε..και έξι...επτά..και-οχτώ.
Σαν το “ζει και ζει και ζει και ζει”1 πιο μακρόσυρτα.
Κλείνουμε τα πόδια. Φέρνουμε το μπρος πίσω, στροφούλα, αφήνουμε τη μπάρα, κατεβάζουμε όοοοοομορφα τα χέρια κι αυτό ήταν. Επαναλαμβάνουμε την άσκηση από την άλλη πλευρά τώρα.
Κάπως έτσι άκουγα τη μουσική στις ασκήσεις μπαλέτου.
Το πλήκτρο του πιάνου ακουγόταν. Η εναλλαγή των χεριών στα πλήκτρα ναι. Η αρμονία ναι. Ο ρυθμός ναι. Η αλλαγή πλήκτρου και τόνου, αν δεν πρόσεχα πάρα πολύ να ακούσω με τη λιγοστή ακοή μου, δεν είχε καμία διαφορά για μένα.
Κι αν πρόσεχα, θα έχανα τη συγκέντρωση για την άσκηση.
Κι αν έχανα την άσκηση, θα έχανα την ουσία του χορού.
Ανακάλυψα τη μουσική μέσα από το χορό. Βίωσα το μεγαλείο της μουσικής για το οποίο όλοι μιλάνε και όλοι αναζητούνε, μοιράζονται, εμπνέονται, κλαίνε, χαίρονται, ακόμη θυμούνται μέσα από αυτό. Το βίωσα μέσα από τη μουσική που έβγαινε εσωτερικά. Τη μουσική που έβγαινε από μέσα μου και την τραγουδούσα μέσω του χορού.
Λένε πως τα παιδιά από εμβρυακή ακόμη ηλικία αναζητάνε και αντιδρούνε στη μουσική. Δεν ξέρω αν πρόλαβα να αντιδράσω ποτέ. Η μουσική δεν σήμαινε ποτέ κάτι ιδιαίτερο για μένα. Ειδικά όταν έχεις βαριά νευροαισθητήρια βαρηκοΐα από τη γέννηση σχεδόν, σίγουρα μπορώ να πω ότι δεν μαγεύομαι από τη μουσική με τον ίδιο τρόπο που για κάποιους είναι το ναρκωτικό τους.
Χάρη στα τελευταίας τεχνολογίας ακουστικά που φορούσα, άκουγα κάτι από εκείνο το ιδιαίτερο που λέγεται μουσική. Πως είχε ένα ρυθμό, μια αρμονία, ένα τονισμό. Τίποτα παραπάνω. Τα υπόλοιπα μπορούσαν να περάσουν από πάνω μου χωρίς να με αγγίξουν αν και είμαι σίγουρη πως μπορούσα να τα νιώσω κάπου βαθιά, σε ένα πιο υποσυνείδητο επίπεδο.
Να ακούσω τα λόγια του τραγουδιού, να ξεχωρίσω τις λέξεις μεταξύ τους, για μένα πάρα πολύ δύσκολο. Μόνο άμα ήξερα το τραγούδι απ' έξω (και ναι συγκρατούσα πολλά τραγούδια που μου έκαναν κάτι, ειδικά τα λόγια τους) ή άμα διάβαζα τους στίχους ταυτόχρονα. Ακόμα και τώρα χαίρομαι όταν πετυχαίνω ένα τραγούδι με ενσωματωμένους τους στίχους του που να παίζονται παράλληλα, την ίδια ακριβώς στιγμή που τραγουδιούνται. Νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω ακόμη περισσότερα. Και να χαίρομαι περισσότερα, ένα κομμάτι της μαγείας.
Η αληθινή μαγεία όμως ήταν μέσα μου. Μέσα μου ήταν που ανακάλυψα και τη μουσική και όχι από εξωτερικά ερεθίσματα. Ήταν μια ροή που έβγαινε από μέσα μου. Μια κίνηση που αντιλαμβανόμουν με άλλες αισθήσεις, πότε ρεαλιστικές πότε όχι.
Ανακάλυψα πως μπορούσα να ακούω με την όραση, την αφή αλλά και μια εσωτερική δόνηση. Η όσφρηση είναι υπό δοκιμή. Η γεύση δεν έφτασε ακόμη. Ο ρυθμός όμως υπήρχε, μπορούσα να τον αισθανθώ παντού και δεν χρειαζόταν αυτί για αυτό. Και αυτό είναι για μένα η μουσική, μια κίνηση, ένας αληθινός ρυθμός.
Ξεκίνησα το χορό από πολύ μικρή ηλικία κι ενώ μπορεί να χάνω την ισορροπία σε καθημερινά πράγματα, δεν την έχανα στο χορό. Στο μπαλέτο μετρούσα με ρυθμό από μέσα μου και ασυναίσθητα. Αν έκλεινα τα μάτια, ήταν ακόμη καλύτερα, δεν ξέφευγα καν από τη μουσική, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν ένιωθα όμως σίγουρη, άμα σου λείπει η ακοή δεν νιώθεις ποτέ σίγουρος για πολύ ώρα με κλειστά τα μάτια γιατί είναι σαν στερείσαι ταυτόχρονα δύο αισθήσεις και μόνο με την όραση. Φαύλος κύκλος γιατί κλείνοντας τα μάτια, απλά αφηνόμουν περισσότερο. Ένιωθα τις δονήσεις σίγουρα από το πάτωμα αλλά ήταν σαν να ακολουθούσα ακόμα καλύτερα το ρυθμό της μουσικής.
Σπανίως χόρευα σόλο ή μπροστά από όλες. Δεν μπορούσα να κλείνω τα μάτια τελείως εκεί ή να μετράω συνέχεια εσωτερικά. Το να βλέπω την υπόλοιπη ομάδα και η συνεργασία μαζί της μου έδινε μια υποστήριξη ότι θα εκτελούσα τέλεια χωρίς να ξεφεύγω από το ρυθμό της μουσικής.
Στα όνειρά μου όμως πάντα χόρευα σόλο. Γιατί εκεί όλα γίνονταν ένα. Μουσική, χορός, αρμονία, δεν έχει σημασία. Το έβγαζα από μέσα μου κι αφηνόμουν. Και πάντα έδενε και το αποτέλεσμα ήταν μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του. Ίσως παραγίνομαι ποιητική. Αλλά ήταν μια ολότητα με την οποία δεν ήμουν καν εγώ, ήμουν απλά ένα.
Ανακάλυψα και το ρυθμό του τουμπερλεκιού. Τα μπάσα και οι χαμηλές δονήσεις ήταν ανέκαθεν πιο προσεγγιτά για μένα. Ίσως δεν είναι τυχαίο που μια από τις καλύτερες περκασιονίστες στον κόσμο είναι ολότελα κωφή.2 Το χτύπημα -νταμ νταμ νταμ...ντάμπαντούμπα νταμπαντούμπα νταμ νταμ νταμ- είναι πιο κοντά στο σώμα μου, μπαίνει από τα πόδια και τα χέρια, κορυφώνεται στην καρδιά και εκρηγνύεται μες στο κεφάλι μου που ψάχνει τρόπο να λυτρωθεί. Και μόνο μέσω της κίνησης προσφέρεται, σε παρασύρει ολόκληρα στην κίνηση. Γιατί δεν μπορείς να το κρατήσεις πολύ μέσα σου, ψάχνει τρόπο να βρεις να το επικοινωνήσεις.
Κι έτσι γνώρισα τους ανατολίτικους χορούς και το οριεντάλ που μεν η σκληραγώγησή του δεν διαφέρει πολύ από του μπαλέτου, η μουσική όμως, ναι καταλαβαίνω τη διαφορά στις δυο μελωδίες. Η μία είναι πιο λυρική, ή άλλη πιο γήινη. Απλά αφήνομαι σε αυτήν που αισθάνομαι καλύτερα. Εξάλλου για μένα η μουσική είναι κίνηση. Και πολλές φορές χορεύω ξυπόλυτη.

1Τραγούδι “Ο Βασιλιάς Ήλιος” από ποίημα του Ο. Ελύτη.
2 Ο “περκασιονίστας” είναι η μεταφορά του αγγλικού "percussionist" που είναι ο μουσικός που πάιζει κρουστά όργανα. Η Evelyn Glennie είναι σκοτσέζα βιρτουόζος περκασιονίστας. Ήταν η πρώτη πλήρους απασχόλησης περκασιονίστας σε σόλο κρουστών του 20ού αιώνα. Έχασε πλήρως την ακοή της σε ηλικία 12 ετών. Μερικές φορές παίζει ξυπόλυτη για να “αισθάνεται” τη μουσική καλύτερα. Η ζωή της παρουσιάζεται και στο ντοκιμαντέρ: “Touch the Sound”.



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι…!

Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Γρηγόρης Θανόπουλος
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Η Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών (Ε.Ο.Α.Κ.) είναι ένας μη κερδοσκοπικός φορέας που ιδρύθηκε το 1988 από το Σωματείο Κωφών. Λόγω της σωματικής τους αρτιμέλειας, οι αθλητές δεν συμμετέχουν στην Παραολυμπιάδα αλλά σε ισότιμα πρωταθλήματα που αφορούν αποκλειστικά κωφούς αθλητές και διοργανώνονται από τη Διεθνή Επιτροπή Αθλητισμού Κωφών (Comite International des Sports des Sourds) και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αθλητισμού Κωφών (European Deaf Sports Organization). Στη χώρα μας η Ε.Ο.Α.Κ. δραστηριοποιείται σε 13 αθλήματα (ποδόσφαιρο, κολύμβηση, πολεμικές τέχνες, μπάσκετ ανδρών/γυναικών, ποδόσφαιρο 5×5, σκοποβολή, bowling, στίβος κ.α.), λειτουργεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, η Πολιτεία κάνει τις γνωστές σε όλους μας περικοπές και αδυνατεί πλέον να χρηματοδοτήσει τις αποστολές των αθλητών στις  φετινές  διοργανώσεις της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών. Για το λόγο αυτό ενεργοί πολίτες της Αθήνας οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιον φορέα, πήραν την πρωτοβουλία και διοργάνωσαν μια μεγάλη συναυλία με φιλανθρωπικό σκοπό, η οποία έλαβε χώρα στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι, την Τετάρτη που μας πέρασε. Τα έσοδα δόθηκαν εξ’ ολοκλήρου στην Ε.Ο.Α.Κ., ώστε να ενισχυθούν με αυτόν τον τρόπο οι ομάδες και να καταφέρουν να συμμετάσχουν στις φετινές διοργανώσεις. Δέκα ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, η οργανωτική ομάδα και πολλοί εθελοντές συνέβαλαν στο να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη συναυλία και να θυμίσουν σε όλους όσους παρευρεθήκαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και πρέπει να είμαστε δίπλα σε όσους συνανθρώπους μας μας χρειάζονται.
Φτάνω στην Αρχιτεκτονική από νωρίς. Πετυχαίνω το συγκρότημα Bella Fuzz να κάνει sound check και 2-3 συγκροτήματα ακόμα να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Τα παιδιά της διοργάνωσης κινούνται μες το χώρο, τσεκάρουν το πρόγραμμα, απαντάνε σε τηλέφωνα (υπήρξαν δύο ακυρώσεις τις τελευταίας στιγμής για λόγους υγείας) και φουσκώνουν μανιωδώς μπαλόνια. Όχι για λόγους αισθητικής όπως με ενημέρωσαν αλλά γιατί κρατώντας τα μπαλόνια, άτομα με μειωμένη ακοή αντιλαμβάνονται καλύτερα τον ήχο. Με την κουβέντα δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα και ο κόσμος έχει αυξηθεί κατά πολύ. Τα φώτα χαμηλώνουν και παίζει το promo video της εκδήλωσης ενώ στη σκηνή ανεβαίνουν οι Danger Angel οι οποίοι ανήγουν το μουσικό μέρος της βραδιάς.
Όλα τα συγκροτήματα έπαιξαν κατά μέσο όρο 4-5 τραγούδια, ενώ γύρω στις 00.30 οι GAD έκλεισαν τη συναυλία παρουσιάζοντας τα καινούρια τους κομμάτια. Προβλήθηκε επίσης το «Sixth sense», το video clip απο το κομμάτι του Μιχάλη Δέλτα το οποίο παραχώρησε ο ίδιος, και στο οποίο έχει χρησιμοποιήσει τη νοηματική γλώσσα. Εκ μέρους της Ε.Ο.Α.Κ. μίλησε ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου κ. Ιωάννης Στουφής ο οποίος ευχαρίστησε θερμά όσους συνέβαλαν για τη συγκεκριμένη διοργάνωση, ενώ παρακολουθήσαμε και τα «Λόγια της σιωπής» ένα θεατρικό στη νοηματική γλώσσα από κωφά παιδιά και μη επαγγελματίες.
Για πάνω από τέσσερις ώρες ακούσαμε μουσική σχεδόν ασταμάτητα. Μουσική όλων των ειδών, pop, rock, έντεχνη, alternative, metal… Εξάλλου αυτό ήταν και το μήνυμα της βραδιάς «η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι». Κοιτάζοντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι ο ήχος των οργάνων, οι φωνές των τραγουδιστών, κάτι δεδομένο για μένα, δεν ήταν δεδομένο για όλους. Η ακοή θεωρείται η δεύτερη σημαντικότερη αίσθηση καθώς με αυτή όπως και με την όραση γίνεται άμεσα αντιληπτός ο εξωτερικός χώρος. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς ήχους, όπως υποθέτω δε μπορείς ούτε εσύ. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα πράγματα δεν ήρθαν τόσο «βολικά» όσο ήρθαν για εμένα, για εσένα… Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έπρεπε να κάνουν πολύ μεγαλύτερο αγώνα για να επικοινωνήσουν, για να αντιληφθούν τον κόσμο γύρω τους, έναν κόσμο σιωπηλό ή με ήχους συγκεχυμένους. Και όχι μόνο το έκαναν αλλά διεκδίκησαν να έχουν ίσα δικαιώματα και ίδια όνειρα με όλους εμάς που μπορεί να ακούμε καλύτερα αλλά σίγουρα δε βλέπουμε πολύ πέρα απ’ τον εαυτό μας…
Σε περιόδους οικονομικής κρίσης το πρώτο που πλήγεται είναι το κοινωνικό κράτος. Η Πολιτεία μπροστά στην ανάγκη εξεύρεσης χρημάτων και εξοικονόμισης πόρων διακόπτει τη χρηματοδότηση πολλών φορέων όπως η Ε.Ο.Α.Κ. με αποτέλεσμα να μη μπορούν και οι ίδιοι να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που έχουν. Αντί να γκρινιάζουμε για το ανύπαρκτο Κράτος Πρόνοιας και να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους, ας πάρουμε παράδειγμα από τα παιδιά που διοργάνωσαν αυτή τη συναυλία ανιδιοτελώς και βοήθησαν τους αθλητές της Ε.Ο.Α.Κ. να έρθουν λίγο πιο κοντά στο όνειρό τους.
Στη συναυλία έλαβαν μέρος με σειρά εμφάνισης:
  • Danger Angel
  • Αντίπερα Όχθη και μαζί τους Φώτης Ανδρικόπουλος και Δημήτρης Καρράς
  • Ζωή Παπαδοπούλου
  • Δραμαμίνη
  • Mani Deum
  • Transistor
  • Cyanna
  • Bella Fuzz
  • Poem
  • GAD
Αξίζει ένα μπράβο σε όλους…
Πηγή: http://www.musiccorner.gr/?p=50860



Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Tο βίντεο ενημέρωσης για τη συναυλία υποστήριξης της ΕΟΑΚ

Συναυλία υποστήριξης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών

Σε αυτή την προσπάθεια θα ενώσουν τις φωνές τους οι: 
-Αλκή
-Αντίπερα Όχθη
-Bella Fuzz
-Cyanna
-Danger Angel 
-Δραμαμίνη
-GAD.
-Mani Deum
-Ζωή Παπαδοπούλου
-Poem
-Strawberry Street
-Transistor


Video editing: Tzina Zompola
Subtitles : Tzina Zompola - Irene Lambrou

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Μια μοναδική συναυλία υποστήριξης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών…


Ενεργοί πολίτες της πόλης της Αθήνας που δεν ανήκουν σε κάποιον φορέα αλλά με συλλογικό πνεύμα, αποφάσισαν να διοργανώσουν συναυλία με φιλανθρωπικό σκοπό προκειμένου να στηρίξουν την Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Ιουνίου στην Αρχιτεκτονική και ώρα 19:00. Το μήνυμα της πρωτοβουλίας αυτής είναι ότι «η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι».
Σε αυτή την προσπάθεια θα ενώσουν τις φωνές τους οι Danger angelStrawberry street, Μάρω Μαρκέλλου, ΚandiskyTransistorCyannaMani deumBella FuzzGAD. ,Aλκή, Αντίπερα όχθη Δραμαμίνη, Ζωή Παπαδοπούλου και Poem ενώ το παρών θα δώσουν προσωπικότητες από τον χώρο του αθλητισμού και των Μ.Μ.Ε.
Η Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών, ανήκει στον χώρο των Α.Μ.Ε.Α και από το 1988, δραστηριοποιείται για 24 χρόνια στο χώρο αθλητισμού των κωφών με  τη συμμετοχή 3.000 κωφών αθλητών από όλη την Ελλάδα σε 13 αθλήματα. Ενόψει των διοργανώσεων της Παγκόσμιας (ICSD www.deaflympics.com) και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας (EDSO www.edso.cu) Αθλητισμού Κωφών για το έτος 2012, οι αθλητές χρειάζονται την στήριξη όλων μας προκειμένου να καταφέρουν να συμμετάσχουν στις διοργανώσεις αυτές. Οι περικοπές από την πλευρά της πολιτείας στα πλαίσια του γενικότερου δυσμενές οικονομικού κλίματος στη χώρα μας, καθιστούν αδύνατο να καλυφθούν τα έξοδα των εθνικών ομάδων προκειμένου να παρευρεθούν στις σημαντικές αυτές διοργανώσεις.
Η Ομοσπονδία θέλοντας πάντα να στέκεται στο πλευρό τους, κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να καταφέρουν οι αθλητές μας να έχουν τουλάχιστον το δικαίωμα της συμμετοχής καθώς η δίψα τους για διακρίσεις και το αίσθημα της περηφάνιας για την εκπροσώπηση της χώρας τους, περισσεύουν σε όλους…
Η συναυλία αυτή πραγματοποιείται για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο των αθλητών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών, εν όψει και της επετείου των 20 χρόνων που συμπληρώνονται από το 1992, όπου η Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης πρωτοξεκίνησσε να συμμετέχει σε διοργανώσεις της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Τα έσοδα θα διατεθούν εξολοκλήρου στην Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών.
Αρχιτεκτονική Ελασιδών 6, Γκάζι (από Πειραιώς 116)
Ώρα έναρξης: 19:00
Τετάρτη 6 Ιουνίου οι πόρτες ανοίγουν στις 18:00Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ (η τιμή δεν περιλαμβάνει ποτό)


Στην συναυλία θα παρευρίσκονται διερμηνείς της νοηματικής, μια βοήθεια της ομοσπονδίας κωφών και των σχολών καθώς και προτζέκτορας με υπέρτιτλους.

Καθ όλη την διάρκεια της συναυλίας, ένας προτζέκτορας θα βρίσκεται στην σκηνή, με σκοπό την επικοινωνία λέξεων (σχετικά με τους στίχους) και των υπερτιτλισμό αυτού.
Επίσης διερμηνείς θα "μεταφράζουν" ένα μέρος των τραγουδιών στην νοηματική.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά


Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Όχι δεν το λέω επειδή είμαι μαμμόθρεφτο ή το θηλυκό του μαμάκιας.


Πολλές φορές την βρίζω, τσακωνόμαστε, δεν μιλιόμαστε.... κτλπ.

Πολλές φορές γκρινιάζω για αυτή σε όλους όσους θέλουν να μ ακούσουν.

ΑΛΛΑ.


Ναι υπάρχουν αλλά.

Όταν κάποιος άλλος πει κάτι εναντίον της τσαντίζομαι. Εγώ μπορεί να λέω ότι θέλω, αλλά δική μου μαμά είναι. Άλλος μη τολμήσει να την πιάσει στο στόμα της. Στεναχωριέμαι όταν μαλώνουμε, και πάντα φροντίζω να τα βρούμε άμεσα. Την υπερασπίζομαι. Όταν κι όπου μπορώ τη βοηθάω.

Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Χάρις σε αυτήν είμαι εδώ που είμαι.

Δεν το λέω μόνο από την άποψη της γέννησης.

Αυτό είναι ένα κρατούμενο, αφού κάποιοι της είχαν πει να μη με κάνει αφού είχε ήδη 2 κόρες.

Δεν ήταν μόνο αυτό όμως.

Πέρασε δύσκολα, όμως άντεξε.
Έκανε υπερβάσεις.


Σε μια εποχή που ο πατέρας μου μας παράτησε, παίρνοντας όλη την κοινή τους περιουσία αφήνοντας την μητέρα μου στο τίποτα να μεγαλώσει 3 κόρες, πάλεψε.  Βρήκε 2η και 3η δουλειά για να μας προσφέρει όχι απλώς τα απαραίτητα, αλλά όλα τα εφόδια για ένα καλό επίπεδο ζωής.
Αθλητισμό, ξένες γλώσσες, πιάνο, χόμπι, οτιδήποτε. Φρόντισε να μην μας λείψει ποτέ τίποτα.



Η μητέρα μου ήταν δίπλα μας, και μας στήριζε σε κάθε δυσκολία.
Και τις αδερφές μου, αλλά κυρίως εμένα.
Γιατί ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος.

Γιατί όταν γεννήθηκα, βρήκαν πως ήμουν ένα παιδί με προβλήματα. Είχα - και έχω - κάποιο σύνδρομο. Το οποίο μειώνει κατά πολύ την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών.

Έτσι τον υπόλοιπο χρόνο της, ενώ θα μπορούσε να κάνει άλλες επιλογές να κοιτάξει να ξαναφτιάξει την ζωή της, να κοιτάξει την ίδια έτρεχε εμένα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

Βρήκε κάποιες θεραπείες σε πειραματικά στάδια, τις όποιες κυνήγησε και έκανα.
Πάλευε μαζί μου σε όλα μου τα χρόνια, για να μου δώσει τα εφόδια να στηθώ μια μέρα στην κοινωνία ως αυτόνομο άτομο.

 Δεν θέλω να κουράσω αναλύοντας όλα τα κουτσά κι στραβά που έχει το σύνδρομο μου, ούτε όλα αυτά που πέρασα. Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, είναι η κώφωση. Δεν ακούω τίποτα (χωρις ακουστικο). Καπουτ. Μηδέν σου λέω. Όχι πως με το ακουστικό ακούω ακριβώς.

Εδώ κρύβεται ένα μυστικό που ελάχιστοι ξέρουν για μένα.
Αυτό που ακούω όταν κάποιος μου μιλάει είναι μια δόνηση.
Κάθε λέξη έχει την δική της δόνηση.

Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήταν όποτε μου μίλαγε ή μου τραγουδούσε, ή μου διάβαζε ήταν να ακουμπάει το χέρι μου στο λαιμό της.

Και έτσι ένιωθα τις δονήσεις. Σιγά σιγά έμαθα να συνδέω δόνηση με λέξη. Σε συνδυασμό με τα  πάρα πολλά χρόνια λογοθεραπείας που έκανα, μαθαίνοντας να διαβάζω χείλη και να μιλάω,  έφτασα να είμαι μια προ γλωσσική κωφή που μιλάει.

Όσοι δεν ξέρουν νομίζουν πως "απλώς δεν ακούω καλά" ή ακόμα καλύτερα απλώς ψευδίζω.

Ίσως αυτή η ανάμνηση να φανεί αστεία σε κάποιους ή μελό.

Αλλά για μένα είναι η πιο τρυφερή στιγμή μου με τη μαμά μου. Να με έχει αγκαλιά και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Να παίρνει το χέρι της, να το ακουμπάει στο λαιμό της και να μου μιλάει, ενάντια σε όλους όσους της λέγανε πως δεν χρειάζεται να μου μιλάει αφού δεν άκουγα... Ίσως να μην άκουγα φωνή αλλά την ένιωθα. Κι ένιωθα πως είναι κάτι που μπορώ να αναπαράγω. Αυτό κι έκανα....

Κι αυτό είναι κατι απειροελάχιστο σε όσα έκανε και κάνει ακόμα κάθε μέρα για μένα.
Σε όλα τα επίπεδα.
Απλώς δεν θέλω να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες...

Αγαπώ πολύ τη μητέρα μου.
Για μένα είναι ηρωίδα.
Για μένα δεν γιορτάζει μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.


ps. Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το προσωπικό μου  blog,  που μπορείτε να βρείτε εδώ

http://morbid-obsessions.blogspot.com/2012/05/blog-post_13.html

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Διαβάζω τον ήχο της φωνής σου…



Με αφορμή την δημοσίευση της ιστορίας μου «Η ζωή είναι απλή, εμείς την κάνουμε περίπλοκη» στο παρόν blog και το πώς κατάφερα σαν παιδάκι να με αποδεχτούν σαν ίση οι ακούοντες συμμαθητές μου ο πατέρας μου θυμήθηκε μια ακόμα ιστοριούλα που φυσικά εγώ δεν θυμάμαι.
Η συγκεκριμένη ιστορία διαδραματίζεται στην κατασκήνωση του σχολείου μου. Για κάποια καλοκαίρια όταν ήμουν δημοτικό πήγαινα στην κατασκήνωση για να έχω παρέα άλλα παιδάκια και να παίζουμε μαζί. Κάθε φορά που πήγαινα δεν ήταν τα ίδια παιδάκια και τα περισσότερα δεν με ξέρανε καθώς ήταν από άλλες τάξεις ή άλλα τμήματα του σχολείου μου. Έτσι η υπεύθυνη της κατασκήνωσης, δασκαλεμένη από τους γονείς μου, εξηγούσε στα παιδάκια πως έπρεπε να μου συμπεριφέρονται. Δηλαδή ότι όταν μου μιλάνε έπρεπε να τα βλέπω στο πρόσωπο μια και καταλάβαινα μέσω χειλεανάγνωσης, να μην μου γυρνάνε την πλάτη όταν μιλάνε και σε περίπτωση που έβλεπα αλλού και θέλανε να μου μιλήσουν να με ακουμπήσουν ευγενικά στην πλάτη για να γυρίσω να τους δω και μετά να μου μιλήσουν. Μια φορά λοιπόν όπως εξηγούσε όλα αυτά, φαίνεται ότι κάποιο παιδάκι παρατήρησε κάποια στιγμή «μα ακούει, αφού μας καταλαβαίνει!». Τότε η κοπέλα τους έκανε μια «παρουσίαση». Είπε, χωρίς φωνή, κουνώντας μόνο τα χείλια της «Τώρα παιδιά, θέλω να σηκωθείτε όλα όρθια». Το αποτέλεσμα ήταν να σηκωθώ μόνο εγώ από όλα τα παιδάκια!! Και βέβαια όπως είπε αργότερα η κοπέλα στους γονείς μου η ομάδα των παιδιών με αποδέχτηκε πλήρως. Φαίνεται ότι τα παιδιά ενθουσιάστηκαν από την ιδέα ότι μπορούσα να καταλάβω κάποιον που μιλάει χωρίς φωνή κοιτάζοντας μόνο τα χείλια του.
Όταν μου την είπε την ιστορία ο μπαμπάς μου γέλασα πολύ. Φαντάστηκα την σκηνή, εμένα να στέκομαι όρθια και να κοιτάζω απορημένη τα παιδάκια γύρω μου και να αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνανε αυτό που τους ζήτησε η υπεύθυνη και τα παιδιά να με κοιτάνε εξίσου απορημένα και να αναρωτιούνται μα γιατί στο καλό σηκώθηκα, θέλω μήπως να κάνω καμιά δήλωση; Και φαντάζομαι την υπεύθυνη να κρυφογελάει με τα απορημένα μας πρόσωπα.
Η συγκεκριμένη ιστορία με έκανε να σκεφτώ σχετικά με την χειλεανάγνωση και την σημασία της στην ζωή μου. Κατ’ αρχήν δεν θυμάμαι καθόλου πως έμαθα να διαβάζω τα χείλια. Πιστεύω μαζί με τα μαθήματα λογοθεραπείας να έκανα και μαθήματα χειλεανάγνωσης, αλλά με ποιο τρόπο, δεν ξέρω. Όπως και να έχει για μένα το να διαβάζω τα χείλια είναι ένα τρομερά σημαντικό εργαλείο που με βοηθάει να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.
Θα μπορούσε κανείς να θεωρεί λογικό το γεγονός ότι γνωρίζω πολύ καλά χειλεανάγνωση μια και δεν ακούω. Όπως επίσης θα θεωρούσε λογικό το να ξέρουν όλοι οι κωφοί να διαβάζουν τα χείλη. Αυτό πίστευα κι εγώ προτού γνωρίσω κάποιους νοηματίζοντες κωφούς που δεν καταλάβαιναν τι έλεγα. Ήταν πριν μάθω νοηματική και δυσκολευτήκαμε λίγο να επικοινωνήσουμε αλλά υπήρχε καλή θέληση από τις δυο μεριές και καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Θυμάμαι ότι αργότερα το σκεφτόμουν ότι τελικά δεν είναι δεδομένο ή αυτονόητο ότι κάποιος που έχει θέμα ακοής ξέρει οπωσδήποτε να διαβάζει τα χείλη. Επιπλέον σκέφτηκα ότι πιθανώς να μην είναι και τόσο εύκολο να μάθει κανείς χειλεανάγνωση. Ωστόσο πιστεύω, κυρίως από προσωπική εμπειρία, ότι αν υπάρχει καλή θέληση και συνεχής παρατήρηση οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να διαβάζει τα χείλη. Αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι στα παιδικά μου χρόνια υπήρξαν δυο παιδάκια ακούοντα, το ένα ο ξαδερφούλης μου και το άλλο μια συμμαθήτρια μου, που έμαθαν μόνοι τους να διαβάζουν τα χείλη των άλλων.
Με τον ξαδερφούλη μου, (ο οποίος σημειωτέων δεν είναι …ούλης, είναι μεγάλος με δική του οικογένεια αλλά για μένα θα είναι για πάντα ο ξαδερφούλης μου που τον θυμάμαι μωράκι και τον φωνάζω με το χαϊδευτικό του), όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε κάθε μέρα μαζί γιατί μέναμε δίπλα. Έτσι με την καθημερινή επαφή μαζί μου έφτασε σε ένα σημείο που ανακάλυψε ότι μπορούσε να διαβάζει τα χείλη και πολλές φορές μιλάγαμε χωρίς φωνή για να μην καταλαβαίνουν οι γύρω μας, δηλαδή οι γονείς μας, τι λέγαμε!
Η συμμαθήτρια μου και καλύτερη φίλη μου στο δημοτικό, με την καθημερινή επαφή μαζί μου έμαθε χειλεανάγνωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια ημέρα, όταν ήμασταν 2η ή 3η δημοτικού, που γύρισε και μου είπε: «καταλαβαίνω τι λένε αυτοί εκεί χωρίς να τους ακούω» και μου δείχνει 2 παιδιά που κάθονταν τόσο μακριά που σίγουρα δεν μπορούσε να τους ακούει. «Άντε καλέ που τους καταλαβαίνεις! Πλάκα μου κάνεις!» της απάντησα. Επέμενε ότι τους καταλάβαινε χωρίς να τους ακούει. «Καλά τότε αφού καταλαβαίνεις πες μου τι λένε» της είπα με ύφος, εντελώς σίγουρη ότι δεν θα τα κατάφερνε. Έμεινα έκπληκτη όταν άρχισε να μου λέει ακριβώς τι λέγανε τα παιδιά αυτά και πείστηκα ότι πράγματι μπορούσε να διαβάζει τα χείλια. Έτσι από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε να μιλάμε χωρίς φωνή μέσα στην τάξη κάνοντας τους συμμαθητές μου να σκάνε από το κακό τους προσπαθώντας να καταλάβουν τι στο καλό λέμε!
Πολλές φορές η ικανότητά μου να διαβάζω τα χείλη χρησιμοποιήθηκε από τους συμμαθητές μου ή και συμφοιτητές μου σαν «μετάφραση» ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ακούσουν ο ένας τον άλλον επειδή ήταν μακριά ή τους χώριζε κάποιο τζάμι. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα ότι υπερτερούσα επειδή καταλάβαινα τι λέγανε ενώ εκείνοι δεν καταλάβαιναν. Πολλοί άνθρωποι στην αρχή της γνωριμίας μας μόλις μαθαίνουν ότι είμαι κωφή, με ρωτάνε συχνά «και πως καταλαβαίνεις τι λέω;» και τους εξηγώ ότι διαβάζω τα χείλια τους. Οι περισσότεροι όταν το λέω αυτό με κοιτάζουνε με θαυμασμό. Για μένα όμως, αυτό που για εκείνους είναι «ουάου», είναι κάτι αυτονόητο, είναι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσω με τον κόσμο γύρω μου. Έτσι πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να σκέφτομαι ότι τελικά αυτό που είναι αυτονόητο για κάποιον, για κάποιον άλλον δεν είναι καθόλου, μα καθόλου το ίδιο. Αυτό ισχύει δεν ισχύει μόνο για το θέμα της χειλεανάγνωσης και κώφωσης αλλά και για πολλά και διαφορετικά θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Εσείς τι λέτε; Είμαι Ακούουσα ή Κωφή;


Για αρχή η σιωπή... και η παρατήρηση. Τα μαλλιά ετοιμοπόλεμα σε κοτσιδάκια και τα χέρια σε στάση άρνησης. Άλλη μία σύναξη οικογενειακή... Πάντα στη γωνιά μου απέφευγα τα έλα εδώ εσύ! Ποιο χρώμα σου αρέσει;' 'Γοζ'... 'Αχ, τι χαριτωμένα που τα λέει! Πέστο πάλι!'. Και μετά τραβήγματα στα μάγουλα και εγώ να τρέχω να κρυφτώ.... Στο σχολείο ακόμα χειρότερα!  Σε άλλη γωνιά αμίλητη και αφηρημένη.... Πάλι με σηκώνουν μπροστά σε όλους και φωνάζουν: 'Πιο δυνατά! Δεν σε ακούμε! Πιο δυνατά είπα!!'. Η μόνη ησυχία στο σπίτι. Στο 'γοζ' μου δωμάτιο με συντροφιά έναν τεράστιο αρκούδο και ένα βιβλίο. Άλλες φορές, ώρες ατελείωτες, χαζεύοντας το ταβάνι ή το κομμάτι του ουρανού που φαινόταν από το παράθυρο. Η μαμά με έβαζε να ξεσκονίζω και καθόμουνα με τις ώρες να χαζεύω φωτογραφίες σε πλουμιστές κορνίζες... Ναι, ναι, στις φωτογραφίες που δεν μιλάνε είναι όλοι πιο συμπαθητικοι! Και μετά -αποτυχημένα- μαθήματα μαγειρικής και μυρωδιές που τρέλαιναν τα ρουθούνια! Ο μπαμπάς γύριζε σπίτι τις Κυριακές και έλεγε: 'τι παράξενο κορίτσι έχω εγώ; Το κορίτσι που δε μίλαγε ποτέ...'. Μετά  αγκαλιά στον καναπέ, πάνω σε μια τεράστια κοιλιά που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Στην οθόνη της -έγχρωμης παρακαλώ!- τηλεόρασης βλέπαμε ποδόσφαιρο και εγώ να νανουριζόμουν από την αίσθηση της αναπνοής και το νιώσιμο μιας καρδιάς. Μεγαλώνοντας η σιωπή συνεχίστηκε και η παρατήρηση μεγιστοποιήθηκε. Κουραστικό πράγμα η καταναγκαστική ομιλία και η βαβούρα και ο κόσμος... Μη μιλώντας μιλάνε οι άλλοι. Και αν έχεις και τα μάτια σου ανοιχτά μαθαίνεις πολλά για αυτούς. Τώρα πια μπορώ να καταλάβω τι θα μου πουν πριν καν το σκεφτούν. Μεγάλη κοπέλα πια γνώρισα κάποιους κωφούς. Πρόσθεσα και άλλους φίλους στη μικρή μου συλλογή και έμαθα πολλά. Έμαθα να στέκομαι στη μέση μιας παρέας, να τους κοιτάω στα μάτια και να λέω μια ιστορία, την δική μου. Με χέρια, στόμα όπως μπορούσα έμαθα να επικοινωνώ και έμαθα ότι οι άλλοι μπορούν να ακούσουν και εμένα... Εσείς τι λέτε; Είμαι Ακούουσα ή Κωφή;
 

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Λόγια της Σιωπής

γράφει η Ιωάννα Γκόγκου
φωτογραφίες: Ιωάννα Γκόγκου

-Μαμά δεν σε ακούω… μαμά δεν καταλαβαίνω τι λες, μίλα πιο σιγά σε παρακαλώ. Μαμά!
-Τι είναι μωρούλι μου; Τι είναι βρε όμορφο πλασματάκι μου;
-Μαμά δεν σε ακούω. Πάψε να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου.
Κάπως έτσι  θυμάμαι έμαθα τι θα πει ήχος. Με την σιωπή…

Δεν άκουσα ποτές και αν άκουσα θα ήταν ένα πολύ μικρό σημάδι ήχου. Στην αρχή ήταν δύσκολα, αρκετά μπορώ να πω. Και αυτό γιατί μεγάλωσα σε μια κοινωνία τριάντα ανθρώπων. Στο χωριό πάντα ξέρουν πιο λίγα. Λέγανε στην μάνα μου ότι είμαι ελαττωματικό, δεν μιλάω αλλά μουγκρίζω… δεν καταλαβαίνω.
Κάποιοι στην αρχή με μάλωναν, ειδικά ο πρώτος δάσκαλος στο σχολείο. Ναι εκεί είχαμε ένα θέμα, το θέμα «Σχολείο». Δεν υπήρχε λόγος να πάω, λέγανε κάποιοι στην μάνα μου, μου είναι άχρηστο, αφού δεν μιλάω και δεν ακούω θα ήταν άδικος κόπος να πηγαίνω σχολείο.
Τότε το σχολείο μας ήταν στην πλατεία του διπλανού χωριού. Σηκωνόμασταν από το χάραμα, λίγο πριν ξυπνήσουν οι κότες. Με έπλεναν, με χτένιζαν, μου φορούσαν και ένα κόκκινο φόρεμα από ψευτο-ύφασμα και ξεκινούσαμε με τα πόδια. Θυμάμαι ακόμα τον φόβο της πρώτης ημέρας. Δεν ήξερα που με πάνε. Ήταν πολύ νωρίς για μένα, ήμουν πολύ μικρή. Και να μου εξηγούσαν δεν θα καταλάβαινα, μόνο το χαμόγελο και το χέρι της μαμάς με ηρεμούσε. Στο δρόμο  για το διπλανό χωριό λοιπόν και μέσα στα βουβά και σκούρα χρώματα της ημέρας, ένιωθα το χέρι της μαμάς όλο και πιο σφιχτά στο δικό μου. Μου έδειχνε λουλούδια από τους κάμπους και το πρόσωπο της μου έδειχνε το πόσο όμορφα μυρίζουν. Ήταν μια αρχή για να μάθω να παρατηρώ…
Ναι, η μαμά ήταν πάντα εκεί, δεν άκουγε ποτέ κανέναν, όχι όπως εγώ, αλλά με το πείσμα των μεγάλων, κάτι που τελικά κληρονόμησα από εκείνη. Θυμάμαι  να μιλά με τον δάσκαλο κι εκείνος να με κοιτά σφίγγοντας τα χείλη του, θυμάμαι που με χάιδεψε στο κεφάλι, έτσι έκανα και εγώ στο σκύλο μας… Ήταν από εκείνες τις εικόνες που σου μένουν για πάντα στο μυαλό. Και η λύπηση είναι συναίσθημα που δεν δέχομαι.
Το χέρι της με άφησε, έσκυψε στο πρόσωπο μου και με φίλησε. Με τα χέρια της έκανε  δυο κινήσεις σχεδόν καμπυλωτές, καρδιά το έλεγαν, και το φύλαξε στην καρδιά μου. Την κοιτούσα να φεύγει και ένα άλλο χέρι να με τραβά προς τα μέσα.
Πολλά παιδιά, μια φασαρία από κινήσεις που δεν μπορούσα να καταλάβω και με τρόμαζε. Κρυβόμουν σε μια γωνία σαν το αγρίμι, σαν το παιδί στο τσίρκο, έτοιμο να δώσει παράσταση.
Έμαθα να ζω και να παλεύω να με ακούσουν… και με άκουσαν. Η φωνή μου βγήκε τόσο καθαρή, σαν το γάργαρο νερό που ορμά με βία. Μιλούσα, πάντοτε μιλούσα, άκουγα αλλά λίγο. Και καθόλου να μην άκουγα ήξερες ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς τους ήχους τους δικούς σου.
Ναι με κοίταξαν αρκετοί, ακόμα το κάνουν… Τους φαίνεται περίεργο βλέπεις να μιλώ με τα χέρια. Μα πόσοι από δαύτους δεν κάνουν το ίδιο; Πόσοι χρησιμοποιούν τα χέρια τους κάνοντας νόημα;
Μου κλέβουν την γλώσσα και εγώ την δική τους.
Δικό μου, δικό σου… άνθρωποι είμαστε, με διαφορές. Όλοι έχουμε διαφορές άλλωστε… Να εσύ γράφεις με το αριστερό, εσύ ψευδίζεις… γιατί να είμαι διαφορετική εγώ;
Όχι, η ζωή με έμαθε να παλεύω και να ζητάω όπως όλοι τα δικαιώματα μου.
Η δυσκολία είναι στην αρχή, αλλά και πάλι εξαρτάται από το πώς σε μεγαλώνουν στο σπίτι. Θυμάμαι την μάνα μου πάντα γλυκιά αλλά τρομοκρατημένη στον σύζυγο. Ε, οι γονείς της έμαθαν σεβασμό και φόβο, κάτι που δόξα το Θεό δεν πήρα από εκείνη, ακόμα φτύνω τον κόρφο μου!
Με έμαθαν να είμαι αυθόρμητη και να διεκδικώ ότι αγαπώ. Κι αυτό που αγαπώ πιο πολύ είμαι εγώ…
Έμαθα  να ακούω μέσα από τις κινήσεις, να διαβάζω τους ανθρώπους και να τους δίνω σημασία, κάτι που σίγουρα μέχρι τώρα δεν είχες κάνει ούτε εσύ. Έμαθα να ζω και να με αγαπώ, γιατί όλα είναι σχετικά.
Κάποιοι ξέρεις μιλάνε αρκετά με αποτέλεσμα να μην ακούνε τι λες… άρα όλα είναι σχετικά.
Ο κόσμος μας, δεν θα έπρεπε να είναι μας σε μια συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, πρέπει να είναι μας όλων των ανθρώπων.
Σε ευχαριστώ που με άκουσες, προσπάθησε όμως να με διαβάσεις σαν άνθρωπο…
———-
Ελένη Πέτα
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε με άριστα τις σπουδές της στο βιολοντσέλο, στο Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης. Τότε κάνει τα πρώτα της βήματα ως μουσικός και συνεργάζεται με τον Νίκο Παπάζογλου στη καλοκαιρινή του περιοδεία. Ξεκινάει επαγγελματικά το τραγούδι κάνοντας συγχρόνως μαθήματα φωνητικής με τη Τζούλι Μασσίνο στη Θεσσαλονίκη και τη Μαίρη Κωνσταντάρα στο Ωδείο Αττικής.
Συνεργάζεται με πολλούς και σημαντικούς καλλιτέχνες και το 1994 παρουσιάζει τη πρώτη δισκογραφική δουλειά της με τίτλο «Μπλέ Ταξίδια». Eνα χρόνο μετά έρχεται το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Αμάν και Γιαλέλι». Ηδη πατάει γερά στο δισκογραφικό στερέωμα και τέσσερα χρόνια μετά, με το άλμπουμ «Ιδια μάτια άλλο βλέμμα» είναι πλέον μια από τις αξιόλογες και επιτυχημένες τραγουδίστριες. Με τις ερμηνευτικές της δυνατότες αλλά και τη σκηνική της παρουσία έχει κερδίσει τις πιο θετικές κριτικές.
Το τράγουδι γράφτηκε για το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Words of Silence«, με θέμα τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των μη ακουόντων.
Το τμήμα στατιστικών σχετικά με τα άτομα προς αναπηρία δεν καταγράφονται, δημιουργώντας έτσι την έλλειψη γνώσης και ενημέρωσης. Αναφορικά στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν 20.000 με 25.000 άνθρωποι δίχως την ακοή τους. Κάτι όμως που δεν γνωρίζουμε επίσημα λόγω της μη καταμέτρησης τους. Μπορείτε να ενημερωθείτε απο πολλές ομάδες και συλλόγους ακόμα και απο το  http://www.omke.gr/.
Επίσης για μοναδικές παραστάσεις στην Αθήνα μπορείτε να επισκεφθείτε το θέατρο κωφών που θα βρείτε και στο διαδίκτυο (http://www.facebook.com/groups/51101435033/http://www.myspace.com/theatrokwfwnellados).
Ευχαριστώ πολύ την ομάδα του θεάτρου και την Σοφία Ρομπόλη για την ενημέρωση και για την βοήθεια…
Στίχοι: Γιώτα Βασιλακοπούλου
Μουσική: Κωστής Ζευγαδέλλης
 
Η ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε στο http://www.musiccorner.gr/?p=47429
και αναδημοσιεύτηκε με την άδεια της συγγραφέως και του Music Corner. 

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Εμπειρία σταθμός στην ζωή μου

 
Πριν μερικούς μήνες μου ζήτησαν να συμμετέχω σε μια ημερίδα της Π.Α.Λ.Ο. (Πανελλήνια Αντικωφωτική & Λογοθεραπευτική Οργάνωση) που θα γινόταν στο τμήμα Λογοθεραπείας στο ΤΕΙ Καλαμάτας τον Νοέμβριο του 2011 με θέμα «Σύγχρονη διάγνωση και αντιμετώπιση των διαταραχών της Ακοής και του Λόγου».
Μου ζητήθηκε να παρουσιάσω τις δυσκολίες που είχα ως κωφή, δηλαδή τις λογοθεραπείες μου, την εκπαίδευσή μου, πως φόρεσα ακουστικά κι άλλα τέτοιου τύπου. Με αυτό τον στόχο κάθισα λοιπόν να γράψω την ομιλία μου. Κοιτάζοντας την κενή οθόνη και αναθυμούμενη την ζωή μου, ξεπήδησε από μέσα μου ένα τελείως διαφορετικό κείμενο επηρεασμένο από τα προσωπικά μου βιώματά. Ενημέρωσα τον υπεύθυνο της Π.Α.Λ.Ο. για την αλλαγή του θέματος της ομιλίας μου και δέχτηκαν να την παρουσιάσω. Σας τη παραθέτω παρακάτω, τα συμπεράσματα δικά σας.
Εμπειρία σταθμός στην ζωή μου
Κάθε άνθρωπος αξίζει αποδοχή, σεβασμό κι αγάπη. Αυτό ισχύει και για όλους τους ανθρώπους με προβλήματα ακοής ανεξάρτητα αν επικοινωνούν μόνο με ομιλία ή μόνο με νοηματική ή και με τα δύο. Πάνω σε αυτό βασίζεται η εμπειρία μου που θα σας παρουσιάσω.
Λέγομαι Ισμήνη Πολίτη, και είμαι κωφή, φοίτησα σε σχολείο ακουόντων, σπούδασα αρχιτεκτονική και έκανα μεταπτυχιακό. Δουλεύω ως αρχιτέκτων αλλά παράλληλα ασχολούμαι και με συμπληρωματικές θεραπείες. Με μια πρόταση σας είπα όλο το βιογραφικό μου!
Δεν θα ήθελα να σας απασχολήσω με τα γεγονότα της ζωής μου ως κωφή: εκπαίδευση, λογοθεραπείες, προμήθεια ακουστικών, προβλήματα συναναστροφής κλπ. Θα ήθελα να επικεντρώσω στην εμπειρία που αποκόμισα από την συμμετοχή μου σε δυο συνέδρια στο παρελθόν και πως την βίωσα.
Η εκπαίδευσή μου ξεκίνησε όταν ήμουν τριών χρονών και αφορούσε χειλεανάγνωση, ομιλία και ακουστική εξάσκηση ενώ η νοηματική γλώσσα δεν συμπεριλαμβανόταν. Σε ηλικία 17 ετών μου προτάθηκε από τις λογοθεραπεύτριες μου να μιλήσω στο 4ο Συνέδριο του Πανελλήνιου Συλλόγου Ειδικών στις Διαταραχές του Λόγου στην Αθήνα. Ένιωσα περήφανη που θεωρούσαν ότι μπορούσα να μιλήσω σε ένα τέτοιο συνέδριο παρόλο που ήμουν μικρή και η άρθρωσή μου δεν ήταν τέλεια. Όμως πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι μέσω αυτού του συνεδρίου πίστευα ότι θα γνώριζα κι άλλους ανθρώπους σαν εμένα ή και νοηματίζοντες κωφούς. Υποσυνείδητα μάλλον είχα και την ελπίδα ότι θα μπορούσαμέσα από παρέα με νοηματίζοντες κωφούς να μάθαινα και νοηματική που πάντα ήθελα να μάθω για να έχω την δυνατότητα να επικοινωνώ μαζί τους. Βλέπετε, με το να πηγαίνω σε σχολείο ακουόντων, δεν είχα την δυνατότητα να γνωρίσω κανέναν νοηματίζοντα κωφό και οι ομιλούντες κωφοί που είχα γνωρίσει μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτή την επιθυμία μου την ανέφερα μάλιστα στην διάλεξή μου στο συνέδριο. Ετοίμασα με πολύ αγάπη και χαρά την διάλεξή μου και περίμενα πως και πως την ημέρα που θα γινόταν το συνέδριο. Επειδή η άρθρωσή μου δεν ήταν τέλεια και στο κοινό θα υπήρχαν άνθρωποι που μπορεί να μην είχαν εμπειρία με τον τρόπο που μιλάει ένα κωφό άτομο, οι λογοθεραπεύτριες μαζί με τους γονείς μου αποφάσισαν να φωτοτυπήσουν την διάλεξή μου και να την μοιράσουν στους συμμετέχοντες ούτως ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα μη κατανόησης των λεγόμενών μου. Τότε βλέπετε δεν υπήρχε το powerpoint και ο μόνος τρόπος να βοηθηθεί το κοινό να κατανοήσει ακόμα περισσότερο την διάλεξή μου ήταν μόνο αυτός. Για τους νοηματίζοντες κωφούς υπήρχε επιπλέον διερμηνέας νοηματικής γλώσσας.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, στο τέλος της διάλεξης μου, δέχτηκα μεγάλη επίθεση από κωφά άτομα για δύο πράγματα. Πρώτον ότι έκανα την διάλεξη μιλώντας και όχι σε νοηματική γλώσσα (την οποία μάλιστα δεν γνώριζα) αφού είμαι κωφή. Δεύτερον επειδή διανεμήθηκε σε φωτοτυπίες. Θεώρησαν ότι αυτά ήταν προσβολή τόσο για μένα την ίδια όσο και για εκείνους. Στα διαλείμματα και στο τέλος του συνεδρίου ένιωθα μια εχθρότητα απέναντί μου ενώ οι νοηματίζοντες κωφοί με απέφευγαν.
Ως δεκαεφτάχρονη ήμουν πολύ ευαίσθητη και η επίθεση αυτή με εξέπληξε πολύ και με πλήγωσε. Αναρωτήθηκα τι ήταν το τόσο κακό που είχα κάνει, όταν μέχρι τότε είχα τον έπαινο των δασκάλων μου και του περιβάλλοντος μου για τους κόπους που είχα καταβάλλει από μωρό παιδί. Ένιωσα ότι ακύρωναν, διέγραφαν όλους τους κόπους και τις προσπάθειες και τον αγώνα που είχα δώσει να μπορέσω να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου και να επικοινωνήσω. Επιπλέον αυτή η «διαγραφή» γινόταν από άτομα που ήταν σαν εμένα, άτομα με πρόβλημα ακοής, πράγμα που με πλήγωνε ακόμα περισσότερο. Δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο ήταν τόσο επιθετικοί απέναντί μου. Ένιωσα μεγάλη πίκρα, απογοήτευση και στεναχώρια από την αντιμετώπισή τους. Κι εγώ που περίμενα ότι θα γνωρίσω άλλους έφηβους κωφούς και θα κάναμε παρείτσα και θα με βοηθούσανε να μπω στον κόσμο των νοηματιζόντων κωφών! Ύστερα από αυτή την αντιμετώπιση που εισέπραξα, όπου φύγει φύγει! Δεν ήθελα πια να έχω επαφή με νοηματίζοντες κωφούς και βέβαια ούτε να μάθω νοηματική.
Έτσι εστίασα στο σχολείο μου, στα μαθήματά μου, κατάφερα να τελειώσω το σχολείο και να μπω στο πολυτεχνείο στην Αρχιτεκτονική. Εστίασα και εκεί στα μαθήματα μου έχοντας κάνει delete στον εγκέφαλό μου ότι είχε σχέση με νοηματική. Βαθιά μέσα μου υπήρχε ένα τραύμα που δεν το συνειδητοποιούσα. Την εποχή που μπήκα στο πολυτεχνείο οι γονείς μου είχαν ανακαλύψει ένα παγκόσμιο συνέδριο ατόμων με προβλήματα ακοής που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια σε διαφορετική χώρα. Το συνέδριο αυτό διοργανωνόταν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό για Άτομα με Προβλήματα Ακοής (The International Federation of Hard of Hearing PeopleIFHOH) και γινόταν τότε στην Ελβετία. Με προέτρεψαν να πάω μαζί τους για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου πάνω σε θέματα αντιμετώπισης κώφωσης – βαρυκοίας αλλά έχοντας δεδομένη την αντιμετώπιση κωφών από το συνέδριο που είχα συμμετάσχει, αντέταξα επιχειρήματα του τύπου ότι έχω πολλά μαθήματα και δεν γίνεται. Οι γονείς μου πήγαν και έμειναν ενθουσιασμένοι και με προέτρεψαν στο επόμενο συνέδριο, μετά 4 χρόνια, που γινόταν στο Ισραήλ, όχι μόνο να πάω μαζί τους αλλά και να μιλήσω εκεί. Αυτό κυρίως γιατί θα είχαμε έκπτωση στις συμμετοχές. Ύστερα από πολύ μεγάλη πίεσή τους δέχτηκα τέλος να μιλήσω εκεί. Με βαριά καρδιά, μην θέλοντας υποσυνείδητα να ασχοληθώ, πήρα την ίδια διάλεξη που είχα κάνει και παλιά και απλώς την εμπλούτισα με κάποια καινούργια δεδομένα. Ασυνείδητα προετοιμάστηκα με πολύ σκεπτικισμό και αγωνία για τα πυρά που θα δεχόμουνα. Οπλίστηκα με μια αόρατη πανοπλία που θα με εμπόδιζε να πληγωθώ και βέλη ώστε να είμαι σε ετοιμότητα για την αντεπίθεση.
Έτσι λοιπόν έφτασα στο συνέδριο. Εκεί συμμετείχαν όλων των ειδών κατηγορίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, ακούοντες φίλοι, συγγενείς κωφών, ΩΡΛ, λογοθεραπευτές, δάσκαλοι, θεραπευτές, διερμηνείς κλπ, άτομα με προβλήματα ακοής και όχι μόνο, οι οποίοι επικοινωνούσανε με όλους τους τρόπους, είτε με ομιλία, είτε με νοηματική είτε και με τα δύο. Άνθρωποι όλων των επιπέδων, συνομιλούσαν προσπαθώντας με αγάπη, σεβασμό, ευγένεια και καλή διάθεση να βρουν τρόπο επικοινωνίας ανεξάρτητα από την καταγωγή, ηλικία, μόρφωση και από το αν γνωρίζανε μόνο νοηματική ή μόνο ομιλία ή και τα δυο. Ένα περιβάλλον διαφορετικό από το συνέδριο που είχα μιλήσει. Παρόλα αυτά εξακολουθούσα να είμαι επιφυλακτική και αναρωτιόμουν τι θα γινόταν μετά την διάλεξή μου. Ξεκινώντας δειλά την διάλεξή μου παρατήρησα ότι την προβάλλανε σε οθόνη ώστε το κοινό να μπορεί να την διαβάσει. Δηλαδή κάτι αντίστοιχο με τις φωτοτυπίες που είχαμε μοιράσει στο συνέδριο στην Αθήνα. Αναστέναξα με ανακούφιση, τουλάχιστον οι ακούοντες θα με κατανοούσανε καλύτερα γιατί αν η άρθρωσή μου στα ελληνικά δεν ήταν τέλεια, στα αγγλικά σίγουρα θα ήταν χειρότερη. Επιπλέον παρατήρησα ότι υπήρχε διερμηνέας νοηματικής οπότε θα κατανοούσαν και νοηματίζοντες κωφοί την διάλεξή μου. Ωστόσο ακόμη φοβόμουν ότι θα γίνει κάτι παρόμοιο με το συνέδριο στην Αθήνα. Αλλά ήμουν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω τυχόν επιθέσεις. Αν δεν με θέλανε ούτε αυτή την φορά, ούτε κι εγώ δεν τους ήθελα. Αν με αγνοούσανε, θα τους αγνοούσα κι εγώ.
Δεν ήμουν όμως προετοιμασμένη για μια ανοιχτή αγκαλιά. Η αντιμετώπιση του κοινού ήταν θετικότατη. Όλοι με αποδέχτηκαν όπως είμαι, για την ομιλία μου τσάτρα πάτρα στα αγγλικά, με συγχάρηκαν για την άνεσή μου να μιλήσω και με τίμησαν προσκαλώντας με να παρακολουθήσω τις δικές τους διαλέξεις. Γνώρισα πολλούς κωφούς εκεί, που γνωρίζανε την δική τους νοηματική γλώσσα αλλά καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με διάφορους τρόπους. Δεν ένιωσα από την μεριά τους κάποια ενόχληση επειδή δεν γνώριζα καθόλου νοηματική. Αντιθέτως υπήρχε μια αίσθηση ομόνοιας, κάναμε διάφορες δραστηριότητες, παιχνίδια και ξεναγήσεις στην Ιερουσαλήμ. Έφυγα από το συνέδριο με τις καλύτερες εντυπώσεις, χαρούμενη, ευτυχισμένη και ξαλαφρωμένη. Ξαλαφρωμένη γιατί είχα την επιβεβαίωση ότι δεν ήταν λάθος που είχα μάθει να μιλάω παρόλο που είμαι κωφή. Επιπλέον είδα ότι υπάρχουν κωφοί που δέχονται τον άλλον όπως είναι, τον αγκαλιάζουν με αγάπη και αποδοχή ανεξάρτητα από τον τρόπο που επικοινωνεί.
Επέστρεψα στην Αθήνα και η ζωή μου συνεχίστηκε όπως και πριν. Διάβασμα, εξετάσεις, διπλωματική, πτυχίο, μεταπτυχιακό. Όμως, κάτι μέσα μου είχε αλλάξει. Όταν πια βρήκα δουλειά σε αρχιτεκτονικό γραφείο και είχα ελεύθερο χρόνο, τι έκανα; Πήγα και έμαθα νοηματική. Είχα ξεπεράσει την αρνητική μου αντιμετώπιση και είχα επανακτήσει την παλιά μου επιθυμία,που είχα από παιδί, να είμαι σε επαφή με κωφούς ανεξαρτήτως τρόπου επικοινωνίας.
Τελειώνω όπως άρχισα. Η όλη αυτή εμπειρία με δίδαξε ότι εν τέλει οι άνθρωποι, όλοι μας, αξίζουμε αγάπη, αποδοχή, και σεβασμό ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας μας και από τον τρόπο επικοινωνίας μας. Όλοι μας είμαστε ανθρώπινα όντα με ψυχή και πνεύμα και ίσως αυτό θα έπρεπε να σκεφτόμαστε πάνω από όλα.
Ευχαριστώ τους διοργανωτές της σημερινής ημερίδας και κυρίως τον κο Μίμη Σκαναβή που μου δώσανε την ευκαιρία να συμμετέχω και όλους εσάς που είχατε την υπομονή να με ακούσετε.
Επίσης ευχαριστώ και την Σειρήνα την γατούλα μου που με βοήθησε στην πληκτρολόγηση της διάλεξης καθώς και τους γονείς μου, χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν αυτή που είμαι.

Cat laptop Pictures, Images and Photos