Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά


Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Όχι δεν το λέω επειδή είμαι μαμμόθρεφτο ή το θηλυκό του μαμάκιας.


Πολλές φορές την βρίζω, τσακωνόμαστε, δεν μιλιόμαστε.... κτλπ.

Πολλές φορές γκρινιάζω για αυτή σε όλους όσους θέλουν να μ ακούσουν.

ΑΛΛΑ.


Ναι υπάρχουν αλλά.

Όταν κάποιος άλλος πει κάτι εναντίον της τσαντίζομαι. Εγώ μπορεί να λέω ότι θέλω, αλλά δική μου μαμά είναι. Άλλος μη τολμήσει να την πιάσει στο στόμα της. Στεναχωριέμαι όταν μαλώνουμε, και πάντα φροντίζω να τα βρούμε άμεσα. Την υπερασπίζομαι. Όταν κι όπου μπορώ τη βοηθάω.

Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Χάρις σε αυτήν είμαι εδώ που είμαι.

Δεν το λέω μόνο από την άποψη της γέννησης.

Αυτό είναι ένα κρατούμενο, αφού κάποιοι της είχαν πει να μη με κάνει αφού είχε ήδη 2 κόρες.

Δεν ήταν μόνο αυτό όμως.

Πέρασε δύσκολα, όμως άντεξε.
Έκανε υπερβάσεις.


Σε μια εποχή που ο πατέρας μου μας παράτησε, παίρνοντας όλη την κοινή τους περιουσία αφήνοντας την μητέρα μου στο τίποτα να μεγαλώσει 3 κόρες, πάλεψε.  Βρήκε 2η και 3η δουλειά για να μας προσφέρει όχι απλώς τα απαραίτητα, αλλά όλα τα εφόδια για ένα καλό επίπεδο ζωής.
Αθλητισμό, ξένες γλώσσες, πιάνο, χόμπι, οτιδήποτε. Φρόντισε να μην μας λείψει ποτέ τίποτα.



Η μητέρα μου ήταν δίπλα μας, και μας στήριζε σε κάθε δυσκολία.
Και τις αδερφές μου, αλλά κυρίως εμένα.
Γιατί ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος.

Γιατί όταν γεννήθηκα, βρήκαν πως ήμουν ένα παιδί με προβλήματα. Είχα - και έχω - κάποιο σύνδρομο. Το οποίο μειώνει κατά πολύ την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών.

Έτσι τον υπόλοιπο χρόνο της, ενώ θα μπορούσε να κάνει άλλες επιλογές να κοιτάξει να ξαναφτιάξει την ζωή της, να κοιτάξει την ίδια έτρεχε εμένα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

Βρήκε κάποιες θεραπείες σε πειραματικά στάδια, τις όποιες κυνήγησε και έκανα.
Πάλευε μαζί μου σε όλα μου τα χρόνια, για να μου δώσει τα εφόδια να στηθώ μια μέρα στην κοινωνία ως αυτόνομο άτομο.

 Δεν θέλω να κουράσω αναλύοντας όλα τα κουτσά κι στραβά που έχει το σύνδρομο μου, ούτε όλα αυτά που πέρασα. Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, είναι η κώφωση. Δεν ακούω τίποτα (χωρις ακουστικο). Καπουτ. Μηδέν σου λέω. Όχι πως με το ακουστικό ακούω ακριβώς.

Εδώ κρύβεται ένα μυστικό που ελάχιστοι ξέρουν για μένα.
Αυτό που ακούω όταν κάποιος μου μιλάει είναι μια δόνηση.
Κάθε λέξη έχει την δική της δόνηση.

Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήταν όποτε μου μίλαγε ή μου τραγουδούσε, ή μου διάβαζε ήταν να ακουμπάει το χέρι μου στο λαιμό της.

Και έτσι ένιωθα τις δονήσεις. Σιγά σιγά έμαθα να συνδέω δόνηση με λέξη. Σε συνδυασμό με τα  πάρα πολλά χρόνια λογοθεραπείας που έκανα, μαθαίνοντας να διαβάζω χείλη και να μιλάω,  έφτασα να είμαι μια προ γλωσσική κωφή που μιλάει.

Όσοι δεν ξέρουν νομίζουν πως "απλώς δεν ακούω καλά" ή ακόμα καλύτερα απλώς ψευδίζω.

Ίσως αυτή η ανάμνηση να φανεί αστεία σε κάποιους ή μελό.

Αλλά για μένα είναι η πιο τρυφερή στιγμή μου με τη μαμά μου. Να με έχει αγκαλιά και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Να παίρνει το χέρι της, να το ακουμπάει στο λαιμό της και να μου μιλάει, ενάντια σε όλους όσους της λέγανε πως δεν χρειάζεται να μου μιλάει αφού δεν άκουγα... Ίσως να μην άκουγα φωνή αλλά την ένιωθα. Κι ένιωθα πως είναι κάτι που μπορώ να αναπαράγω. Αυτό κι έκανα....

Κι αυτό είναι κατι απειροελάχιστο σε όσα έκανε και κάνει ακόμα κάθε μέρα για μένα.
Σε όλα τα επίπεδα.
Απλώς δεν θέλω να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες...

Αγαπώ πολύ τη μητέρα μου.
Για μένα είναι ηρωίδα.
Για μένα δεν γιορτάζει μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.


ps. Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το προσωπικό μου  blog,  που μπορείτε να βρείτε εδώ

http://morbid-obsessions.blogspot.com/2012/05/blog-post_13.html

2 σχόλια:

Θες να μας κουφάνεις? Άντε, άσε το σχόλιο σου ;)