Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Tο βίντεο ενημέρωσης για τη συναυλία υποστήριξης της ΕΟΑΚ

Συναυλία υποστήριξης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών

Σε αυτή την προσπάθεια θα ενώσουν τις φωνές τους οι: 
-Αλκή
-Αντίπερα Όχθη
-Bella Fuzz
-Cyanna
-Danger Angel 
-Δραμαμίνη
-GAD.
-Mani Deum
-Ζωή Παπαδοπούλου
-Poem
-Strawberry Street
-Transistor


Video editing: Tzina Zompola
Subtitles : Tzina Zompola - Irene Lambrou

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Μια μοναδική συναυλία υποστήριξης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών…


Ενεργοί πολίτες της πόλης της Αθήνας που δεν ανήκουν σε κάποιον φορέα αλλά με συλλογικό πνεύμα, αποφάσισαν να διοργανώσουν συναυλία με φιλανθρωπικό σκοπό προκειμένου να στηρίξουν την Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Ιουνίου στην Αρχιτεκτονική και ώρα 19:00. Το μήνυμα της πρωτοβουλίας αυτής είναι ότι «η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι».
Σε αυτή την προσπάθεια θα ενώσουν τις φωνές τους οι Danger angelStrawberry street, Μάρω Μαρκέλλου, ΚandiskyTransistorCyannaMani deumBella FuzzGAD. ,Aλκή, Αντίπερα όχθη Δραμαμίνη, Ζωή Παπαδοπούλου και Poem ενώ το παρών θα δώσουν προσωπικότητες από τον χώρο του αθλητισμού και των Μ.Μ.Ε.
Η Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών, ανήκει στον χώρο των Α.Μ.Ε.Α και από το 1988, δραστηριοποιείται για 24 χρόνια στο χώρο αθλητισμού των κωφών με  τη συμμετοχή 3.000 κωφών αθλητών από όλη την Ελλάδα σε 13 αθλήματα. Ενόψει των διοργανώσεων της Παγκόσμιας (ICSD www.deaflympics.com) και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας (EDSO www.edso.cu) Αθλητισμού Κωφών για το έτος 2012, οι αθλητές χρειάζονται την στήριξη όλων μας προκειμένου να καταφέρουν να συμμετάσχουν στις διοργανώσεις αυτές. Οι περικοπές από την πλευρά της πολιτείας στα πλαίσια του γενικότερου δυσμενές οικονομικού κλίματος στη χώρα μας, καθιστούν αδύνατο να καλυφθούν τα έξοδα των εθνικών ομάδων προκειμένου να παρευρεθούν στις σημαντικές αυτές διοργανώσεις.
Η Ομοσπονδία θέλοντας πάντα να στέκεται στο πλευρό τους, κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να καταφέρουν οι αθλητές μας να έχουν τουλάχιστον το δικαίωμα της συμμετοχής καθώς η δίψα τους για διακρίσεις και το αίσθημα της περηφάνιας για την εκπροσώπηση της χώρας τους, περισσεύουν σε όλους…
Η συναυλία αυτή πραγματοποιείται για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο των αθλητών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών, εν όψει και της επετείου των 20 χρόνων που συμπληρώνονται από το 1992, όπου η Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης πρωτοξεκίνησσε να συμμετέχει σε διοργανώσεις της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Τα έσοδα θα διατεθούν εξολοκλήρου στην Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών.
Αρχιτεκτονική Ελασιδών 6, Γκάζι (από Πειραιώς 116)
Ώρα έναρξης: 19:00
Τετάρτη 6 Ιουνίου οι πόρτες ανοίγουν στις 18:00Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ (η τιμή δεν περιλαμβάνει ποτό)


Στην συναυλία θα παρευρίσκονται διερμηνείς της νοηματικής, μια βοήθεια της ομοσπονδίας κωφών και των σχολών καθώς και προτζέκτορας με υπέρτιτλους.

Καθ όλη την διάρκεια της συναυλίας, ένας προτζέκτορας θα βρίσκεται στην σκηνή, με σκοπό την επικοινωνία λέξεων (σχετικά με τους στίχους) και των υπερτιτλισμό αυτού.
Επίσης διερμηνείς θα "μεταφράζουν" ένα μέρος των τραγουδιών στην νοηματική.

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά


Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Όχι δεν το λέω επειδή είμαι μαμμόθρεφτο ή το θηλυκό του μαμάκιας.


Πολλές φορές την βρίζω, τσακωνόμαστε, δεν μιλιόμαστε.... κτλπ.

Πολλές φορές γκρινιάζω για αυτή σε όλους όσους θέλουν να μ ακούσουν.

ΑΛΛΑ.


Ναι υπάρχουν αλλά.

Όταν κάποιος άλλος πει κάτι εναντίον της τσαντίζομαι. Εγώ μπορεί να λέω ότι θέλω, αλλά δική μου μαμά είναι. Άλλος μη τολμήσει να την πιάσει στο στόμα της. Στεναχωριέμαι όταν μαλώνουμε, και πάντα φροντίζω να τα βρούμε άμεσα. Την υπερασπίζομαι. Όταν κι όπου μπορώ τη βοηθάω.

Αγαπάω πολύ τη μητέρα μου.

Χάρις σε αυτήν είμαι εδώ που είμαι.

Δεν το λέω μόνο από την άποψη της γέννησης.

Αυτό είναι ένα κρατούμενο, αφού κάποιοι της είχαν πει να μη με κάνει αφού είχε ήδη 2 κόρες.

Δεν ήταν μόνο αυτό όμως.

Πέρασε δύσκολα, όμως άντεξε.
Έκανε υπερβάσεις.


Σε μια εποχή που ο πατέρας μου μας παράτησε, παίρνοντας όλη την κοινή τους περιουσία αφήνοντας την μητέρα μου στο τίποτα να μεγαλώσει 3 κόρες, πάλεψε.  Βρήκε 2η και 3η δουλειά για να μας προσφέρει όχι απλώς τα απαραίτητα, αλλά όλα τα εφόδια για ένα καλό επίπεδο ζωής.
Αθλητισμό, ξένες γλώσσες, πιάνο, χόμπι, οτιδήποτε. Φρόντισε να μην μας λείψει ποτέ τίποτα.



Η μητέρα μου ήταν δίπλα μας, και μας στήριζε σε κάθε δυσκολία.
Και τις αδερφές μου, αλλά κυρίως εμένα.
Γιατί ήμουν ο πιο αδύναμος κρίκος.

Γιατί όταν γεννήθηκα, βρήκαν πως ήμουν ένα παιδί με προβλήματα. Είχα - και έχω - κάποιο σύνδρομο. Το οποίο μειώνει κατά πολύ την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών.

Έτσι τον υπόλοιπο χρόνο της, ενώ θα μπορούσε να κάνει άλλες επιλογές να κοιτάξει να ξαναφτιάξει την ζωή της, να κοιτάξει την ίδια έτρεχε εμένα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης.

Βρήκε κάποιες θεραπείες σε πειραματικά στάδια, τις όποιες κυνήγησε και έκανα.
Πάλευε μαζί μου σε όλα μου τα χρόνια, για να μου δώσει τα εφόδια να στηθώ μια μέρα στην κοινωνία ως αυτόνομο άτομο.

 Δεν θέλω να κουράσω αναλύοντας όλα τα κουτσά κι στραβά που έχει το σύνδρομο μου, ούτε όλα αυτά που πέρασα. Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, είναι η κώφωση. Δεν ακούω τίποτα (χωρις ακουστικο). Καπουτ. Μηδέν σου λέω. Όχι πως με το ακουστικό ακούω ακριβώς.

Εδώ κρύβεται ένα μυστικό που ελάχιστοι ξέρουν για μένα.
Αυτό που ακούω όταν κάποιος μου μιλάει είναι μια δόνηση.
Κάθε λέξη έχει την δική της δόνηση.

Αυτό που έκανε η μητέρα μου ήταν όποτε μου μίλαγε ή μου τραγουδούσε, ή μου διάβαζε ήταν να ακουμπάει το χέρι μου στο λαιμό της.

Και έτσι ένιωθα τις δονήσεις. Σιγά σιγά έμαθα να συνδέω δόνηση με λέξη. Σε συνδυασμό με τα  πάρα πολλά χρόνια λογοθεραπείας που έκανα, μαθαίνοντας να διαβάζω χείλη και να μιλάω,  έφτασα να είμαι μια προ γλωσσική κωφή που μιλάει.

Όσοι δεν ξέρουν νομίζουν πως "απλώς δεν ακούω καλά" ή ακόμα καλύτερα απλώς ψευδίζω.

Ίσως αυτή η ανάμνηση να φανεί αστεία σε κάποιους ή μελό.

Αλλά για μένα είναι η πιο τρυφερή στιγμή μου με τη μαμά μου. Να με έχει αγκαλιά και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Να παίρνει το χέρι της, να το ακουμπάει στο λαιμό της και να μου μιλάει, ενάντια σε όλους όσους της λέγανε πως δεν χρειάζεται να μου μιλάει αφού δεν άκουγα... Ίσως να μην άκουγα φωνή αλλά την ένιωθα. Κι ένιωθα πως είναι κάτι που μπορώ να αναπαράγω. Αυτό κι έκανα....

Κι αυτό είναι κατι απειροελάχιστο σε όσα έκανε και κάνει ακόμα κάθε μέρα για μένα.
Σε όλα τα επίπεδα.
Απλώς δεν θέλω να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες...

Αγαπώ πολύ τη μητέρα μου.
Για μένα είναι ηρωίδα.
Για μένα δεν γιορτάζει μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.


ps. Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το προσωπικό μου  blog,  που μπορείτε να βρείτε εδώ

http://morbid-obsessions.blogspot.com/2012/05/blog-post_13.html

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Διαβάζω τον ήχο της φωνής σου…



Με αφορμή την δημοσίευση της ιστορίας μου «Η ζωή είναι απλή, εμείς την κάνουμε περίπλοκη» στο παρόν blog και το πώς κατάφερα σαν παιδάκι να με αποδεχτούν σαν ίση οι ακούοντες συμμαθητές μου ο πατέρας μου θυμήθηκε μια ακόμα ιστοριούλα που φυσικά εγώ δεν θυμάμαι.
Η συγκεκριμένη ιστορία διαδραματίζεται στην κατασκήνωση του σχολείου μου. Για κάποια καλοκαίρια όταν ήμουν δημοτικό πήγαινα στην κατασκήνωση για να έχω παρέα άλλα παιδάκια και να παίζουμε μαζί. Κάθε φορά που πήγαινα δεν ήταν τα ίδια παιδάκια και τα περισσότερα δεν με ξέρανε καθώς ήταν από άλλες τάξεις ή άλλα τμήματα του σχολείου μου. Έτσι η υπεύθυνη της κατασκήνωσης, δασκαλεμένη από τους γονείς μου, εξηγούσε στα παιδάκια πως έπρεπε να μου συμπεριφέρονται. Δηλαδή ότι όταν μου μιλάνε έπρεπε να τα βλέπω στο πρόσωπο μια και καταλάβαινα μέσω χειλεανάγνωσης, να μην μου γυρνάνε την πλάτη όταν μιλάνε και σε περίπτωση που έβλεπα αλλού και θέλανε να μου μιλήσουν να με ακουμπήσουν ευγενικά στην πλάτη για να γυρίσω να τους δω και μετά να μου μιλήσουν. Μια φορά λοιπόν όπως εξηγούσε όλα αυτά, φαίνεται ότι κάποιο παιδάκι παρατήρησε κάποια στιγμή «μα ακούει, αφού μας καταλαβαίνει!». Τότε η κοπέλα τους έκανε μια «παρουσίαση». Είπε, χωρίς φωνή, κουνώντας μόνο τα χείλια της «Τώρα παιδιά, θέλω να σηκωθείτε όλα όρθια». Το αποτέλεσμα ήταν να σηκωθώ μόνο εγώ από όλα τα παιδάκια!! Και βέβαια όπως είπε αργότερα η κοπέλα στους γονείς μου η ομάδα των παιδιών με αποδέχτηκε πλήρως. Φαίνεται ότι τα παιδιά ενθουσιάστηκαν από την ιδέα ότι μπορούσα να καταλάβω κάποιον που μιλάει χωρίς φωνή κοιτάζοντας μόνο τα χείλια του.
Όταν μου την είπε την ιστορία ο μπαμπάς μου γέλασα πολύ. Φαντάστηκα την σκηνή, εμένα να στέκομαι όρθια και να κοιτάζω απορημένη τα παιδάκια γύρω μου και να αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνανε αυτό που τους ζήτησε η υπεύθυνη και τα παιδιά να με κοιτάνε εξίσου απορημένα και να αναρωτιούνται μα γιατί στο καλό σηκώθηκα, θέλω μήπως να κάνω καμιά δήλωση; Και φαντάζομαι την υπεύθυνη να κρυφογελάει με τα απορημένα μας πρόσωπα.
Η συγκεκριμένη ιστορία με έκανε να σκεφτώ σχετικά με την χειλεανάγνωση και την σημασία της στην ζωή μου. Κατ’ αρχήν δεν θυμάμαι καθόλου πως έμαθα να διαβάζω τα χείλια. Πιστεύω μαζί με τα μαθήματα λογοθεραπείας να έκανα και μαθήματα χειλεανάγνωσης, αλλά με ποιο τρόπο, δεν ξέρω. Όπως και να έχει για μένα το να διαβάζω τα χείλια είναι ένα τρομερά σημαντικό εργαλείο που με βοηθάει να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.
Θα μπορούσε κανείς να θεωρεί λογικό το γεγονός ότι γνωρίζω πολύ καλά χειλεανάγνωση μια και δεν ακούω. Όπως επίσης θα θεωρούσε λογικό το να ξέρουν όλοι οι κωφοί να διαβάζουν τα χείλη. Αυτό πίστευα κι εγώ προτού γνωρίσω κάποιους νοηματίζοντες κωφούς που δεν καταλάβαιναν τι έλεγα. Ήταν πριν μάθω νοηματική και δυσκολευτήκαμε λίγο να επικοινωνήσουμε αλλά υπήρχε καλή θέληση από τις δυο μεριές και καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Θυμάμαι ότι αργότερα το σκεφτόμουν ότι τελικά δεν είναι δεδομένο ή αυτονόητο ότι κάποιος που έχει θέμα ακοής ξέρει οπωσδήποτε να διαβάζει τα χείλη. Επιπλέον σκέφτηκα ότι πιθανώς να μην είναι και τόσο εύκολο να μάθει κανείς χειλεανάγνωση. Ωστόσο πιστεύω, κυρίως από προσωπική εμπειρία, ότι αν υπάρχει καλή θέληση και συνεχής παρατήρηση οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να διαβάζει τα χείλη. Αυτό το στηρίζω στο γεγονός ότι στα παιδικά μου χρόνια υπήρξαν δυο παιδάκια ακούοντα, το ένα ο ξαδερφούλης μου και το άλλο μια συμμαθήτρια μου, που έμαθαν μόνοι τους να διαβάζουν τα χείλη των άλλων.
Με τον ξαδερφούλη μου, (ο οποίος σημειωτέων δεν είναι …ούλης, είναι μεγάλος με δική του οικογένεια αλλά για μένα θα είναι για πάντα ο ξαδερφούλης μου που τον θυμάμαι μωράκι και τον φωνάζω με το χαϊδευτικό του), όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε κάθε μέρα μαζί γιατί μέναμε δίπλα. Έτσι με την καθημερινή επαφή μαζί μου έφτασε σε ένα σημείο που ανακάλυψε ότι μπορούσε να διαβάζει τα χείλη και πολλές φορές μιλάγαμε χωρίς φωνή για να μην καταλαβαίνουν οι γύρω μας, δηλαδή οι γονείς μας, τι λέγαμε!
Η συμμαθήτρια μου και καλύτερη φίλη μου στο δημοτικό, με την καθημερινή επαφή μαζί μου έμαθε χειλεανάγνωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια ημέρα, όταν ήμασταν 2η ή 3η δημοτικού, που γύρισε και μου είπε: «καταλαβαίνω τι λένε αυτοί εκεί χωρίς να τους ακούω» και μου δείχνει 2 παιδιά που κάθονταν τόσο μακριά που σίγουρα δεν μπορούσε να τους ακούει. «Άντε καλέ που τους καταλαβαίνεις! Πλάκα μου κάνεις!» της απάντησα. Επέμενε ότι τους καταλάβαινε χωρίς να τους ακούει. «Καλά τότε αφού καταλαβαίνεις πες μου τι λένε» της είπα με ύφος, εντελώς σίγουρη ότι δεν θα τα κατάφερνε. Έμεινα έκπληκτη όταν άρχισε να μου λέει ακριβώς τι λέγανε τα παιδιά αυτά και πείστηκα ότι πράγματι μπορούσε να διαβάζει τα χείλια. Έτσι από εκείνη την ημέρα αρχίσαμε να μιλάμε χωρίς φωνή μέσα στην τάξη κάνοντας τους συμμαθητές μου να σκάνε από το κακό τους προσπαθώντας να καταλάβουν τι στο καλό λέμε!
Πολλές φορές η ικανότητά μου να διαβάζω τα χείλη χρησιμοποιήθηκε από τους συμμαθητές μου ή και συμφοιτητές μου σαν «μετάφραση» ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ακούσουν ο ένας τον άλλον επειδή ήταν μακριά ή τους χώριζε κάποιο τζάμι. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα ότι υπερτερούσα επειδή καταλάβαινα τι λέγανε ενώ εκείνοι δεν καταλάβαιναν. Πολλοί άνθρωποι στην αρχή της γνωριμίας μας μόλις μαθαίνουν ότι είμαι κωφή, με ρωτάνε συχνά «και πως καταλαβαίνεις τι λέω;» και τους εξηγώ ότι διαβάζω τα χείλια τους. Οι περισσότεροι όταν το λέω αυτό με κοιτάζουνε με θαυμασμό. Για μένα όμως, αυτό που για εκείνους είναι «ουάου», είναι κάτι αυτονόητο, είναι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσω με τον κόσμο γύρω μου. Έτσι πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να σκέφτομαι ότι τελικά αυτό που είναι αυτονόητο για κάποιον, για κάποιον άλλον δεν είναι καθόλου, μα καθόλου το ίδιο. Αυτό ισχύει δεν ισχύει μόνο για το θέμα της χειλεανάγνωσης και κώφωσης αλλά και για πολλά και διαφορετικά θέματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους.