Εσείς τι λέτε; Είμαι Ακούουσα ή Κωφή;

Για αρχή η σιωπή... και η παρατήρηση. Τα μαλλιά ετοιμοπόλεμα σε κοτσιδάκια και τα χέρια σε στάση άρνησης. Άλλη μία σύναξη οικογενειακή... Πάντα στη γωνιά μου απέφευγα τα έλα εδώ εσύ! Ποιο χρώμα σου αρέσει;' 'Γοζ'... 'Αχ, τι χαριτωμένα που τα λέει! Πέστο πάλι!'. Και μετά τραβήγματα στα μάγουλα και εγώ να τρέχω να κρυφτώ.... Στο σχολείο ακόμα χειρότερα!  Σε άλλη γωνιά αμίλητη και αφηρημένη.... Πάλι με σηκώνουν μπροστά σε όλους και φωνάζουν: 'Πιο δυνατά! Δεν σε ακούμε! Πιο δυνατά είπα!!'. Η μόνη ησυχία στο σπίτι. Στο 'γοζ' μου δωμάτιο με συντροφιά έναν τεράστιο αρκούδο και ένα βιβλίο. Άλλες φορές, ώρες ατελείωτες, χαζεύοντας το ταβάνι ή το κομμάτι του ουρανού που φαινόταν από το παράθυρο. Η μαμά με έβαζε να ξεσκονίζω και καθόμουνα με τις ώρες να χαζεύω φωτογραφίες σε πλουμιστές κορνίζες... Ναι, ναι, στις φωτογραφίες που δεν μιλάνε είναι όλοι πιο συμπαθητικοι! Και μετά -αποτυχημένα- μαθήματα μαγειρικής και μυρωδιές που τρέλαιναν τα ρουθούνια! Ο μπαμπάς γύριζε σπίτι τις Κυριακές και έλεγε: 'τι παράξενο κορίτσι έχω εγώ; Το κορίτσι που δε μίλαγε ποτέ...'. Μετά  αγκαλιά στον καναπέ, πάνω σε μια τεράστια κοιλιά που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Στην οθόνη της -έγχρωμης παρακαλώ!- τηλεόρασης βλέπαμε ποδόσφαιρο και εγώ να νανουριζόμουν από την αίσθηση της αναπνοής και το νιώσιμο μιας καρδιάς. Μεγαλώνοντας η σιωπή συνεχίστηκε και η παρατήρηση μεγιστοποιήθηκε. Κουραστικό πράγμα η καταναγκαστική ομιλία και η βαβούρα και ο κόσμος... Μη μιλώντας μιλάνε οι άλλοι. Και αν έχεις και τα μάτια σου ανοιχτά μαθαίνεις πολλά για αυτούς. Τώρα πια μπορώ να καταλάβω τι θα μου πουν πριν καν το σκεφτούν. Μεγάλη κοπέλα πια γνώρισα κάποιους κωφούς. Πρόσθεσα και άλλους φίλους στη μικρή μου συλλογή και έμαθα πολλά. Έμαθα να στέκομαι στη μέση μιας παρέας, να τους κοιτάω στα μάτια και να λέω μια ιστορία, την δική μου. Με χέρια, στόμα όπως μπορούσα έμαθα να επικοινωνώ και έμαθα ότι οι άλλοι μπορούν να ακούσουν και εμένα... Εσείς τι λέτε; Είμαι Ακούουσα ή Κωφή;