Χωρίς κινητό!

Σήμερα έχασα το κινητό μου και για 1 ώρα ήμουν χωρίς κινητό. Το βρήκανε όμως και μου το έδωσαν. Είχα φτάσει στην στάση του τραμ και περίμενα όταν μου το έδωσαν. Ευτυχώς που είχα χάσει το προηγούμενο τραμ αλλιώς δεν θα είχα το κινητό μου τώρα αλλά θα το έπαιρνα το μεσημέρι και θα ήμουν όλο το πρωί χωρίς το κινητό μου. Η ζωή, έστω και για 1 ώρα μόνο, χωρίς το κινητό είναι παράξενη. Ένιωθα ότι κάτι έλειπε, σαν να μην είχα φορέσει παλτό μια κρύα μέρα. Για εμένα που δεν ακούω το κινητό είναι κάτι παραπάνω από ένα τηλέφωνο. Είναι ένας σύνδεσμος με τον κόσμο γύρω μου, ένα παράθυρο στον κόσμο. Από τότε που δημιουργήθηκαν τα γραπτά μηνύματα (sms) μπορώ πλέον να επικοινωνώ με την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον σύντροφο μου άμεσα χωρίς την έμμεση επικοινωνία μέσω της μητέρας μου όπως συνέβαινε στην εποχή προ κινητών και των sms. Κανονίζω πλέον μόνη μου τις συναντήσεις μου, τις δουλειές μου κλπ. Το να χάσω το κινητό μου λοιπόν είναι σαν να χάνω την φωνή μου. Υπάρχουν βέβαια τρόποι επικοινωνίας, όπως την εποχή προ sms και ιδίως τώρα πια με το ιντερνέτ υπάρχει ακόμα καλύτερος τρόπος επικοινωνίας όπου υπάρχει άμεση επικοινωνία χωρίς να είναι μέσω κάποιου άλλου ανθρώπου. Ωστόσο το κινητό τελικά είναι για μένα αναντικατάστατο διότι είναι η δική μου άμεση, απευθείας, χωρίς εμπόδια, φωνή μου. Αν κάποιος δυσκολεύεται να επικοινωνήσει μαζί μου με sms και προτιμάει τηλέφωνο, η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι πολύ γιατί αναγκάζομαι να βρίσκω τρόπους έμμεσης επικοινωνίας, δηλαδή τηλεφώνημα μέσω κάποιου άλλου ανθρώπου. Αυτό με κάνει να νιώθω ότι χάνω την δική μου φωνή. Η λειτουργία των sms στο κινητό λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντική για μένα που δεν ακούω. Ευχαριστώ τον εφευρέτη των sms στα κινητά και ευχαριστώ θερμά τον άνθρωπο που πρώτος από όλους είδε τι μπορεί να μου προσφέρει το κινητό και με παρακίνησε σε εποχή που κανείς δεν είχε κινητό και θεωρούνταν αντικείμενο πολυτελείας να πάρω κινητό για να μπορώ να επικοινωνώ.