Μουσική και κώφωση!

 ©

από την Ελισάβετ - Frezia (όπως το έγραψε)

Μουσική και κώφωση!

Σας παραξενεύει ο τίτλος? Θα μου πείτε τι σχέση έχουν αυτά τα δύο?

Κι όμως έχουν.

Πάντα αγαπούσα τη μουσική και τα τραγούδια,όταν ήμουν παιδί ο Πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο, ήταν το χόμπι του. Με ότι καταπιανόταν μέσα στο σπίτι, το έκανε πάντα τραγουδώντας. Κι εγώ από κοντά ήμουν όλο...αυτιά. 

Μέχρι που ήρθε η εποχή της εφηβείας μου και τα αυτιά μου...παροπλίστηκαν.

Και τότε επιστράτευα τα μάτια μου να παρακολουθούν κάθε κίνηση κάθε κούνημα και τρέμουλο.

Δεν σταμάτησα να πηγαίνω, θέατρο συναυλία κ.λ.

Καθόμουν στις πρώτες σειρές κι εστίαζα τα μάτια μου στον μαέστρο προσπαθώντας να μεταφράσω τις κινήσεις του και το κούνημα της μπαγκέτας, ήμουνα τόσο συγκεντρωμένη σαν σε ύπνωση και έχανα κάθε επαφή με το περιβάλλον, όλο το περιβάλλον εκτός από αυτό της ορχήστρας.

Όλα τα άκουγα με τα αυτιά της φαντασίας. Όταν φυσούσε αέρας, έβλεπα τα δέντρα και φανταζόμουν τα φύλλα να θροϊζουν. Ακόμα και τα κύματα της Θάλασσας τα συσχέτιζα με τους ήχους, τα μεγάλα κύματα με την πολύ φασαρία, τα μικρά κύματα με την ησυχία...

Ώσπου κάποτε ήρθε η... Αγία Τεχνολογία κι έκανε το θαύμα της με το κοχλιακό και ξαναβρήκα την "ακοή" μου.

Από τότε το παλεύω διαρκώς. Το πρώτο πράγμα όμως που έκανα ήταν να ακούω συνέχεια μουσική. Με τα τραγούδια που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια δεν είχα πρόβλημα. Με τα καινούρια όμως, μου έρχεται πιο εύκολο να διαβάζω τους στίχους συγχρόνως.

Θυμάμαι...πολύ το ευχαριστήθηκα όταν για επαγγελματικούς λόγους έτυχε να βρίσκομαι για λίγες μέρες στο Παρίσι. Φυσικά συνδίασα το ταξίδι με την ανάλογη επίσκεψη σε μερικά αξιοθέατα της πόλης.

Από τις πρώτες μου επιλογές ήταν μία επίσκεψη στην όπερα της πόλης. Ήμουν με τη φίλη μου και θαυμάζαμε την όπερα από έξω. Θέλαμε πολύ να τη δούμε και από μέσα πως ήταν, εκείνη την ώρα όμως είχε παράσταση και δεν μας επέτρεπαν να μπούμε.

Οπότε κάναμε μεταβολή κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε σκεπτόμενες να έρθουμε κάποια άλλη ώρα. Έτυχε όμως, να βγαίνουν από την είσοδο ένα ζευγάρι Γάλλων, που έδειχναν σαν την προσωποίηση της κομψότητας και της ευγένειας. Δεν ξέραμε για ποιο λόγο αποχωρούσαν, πιθανόν να ήταν μέλη της διεύθυνσης. Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να μας δώσουν δύο εισιτήρια στο χέρι κι οπότε μας επέτρεψαν να περάσουμε κάνοντας μας και υπόκλιση!

Μας πλησίασε ένας ταξιθέτης με φράκο και μας οδήγησε σε ένα θεωρείο ακριβώς απέναντι  από τη σκηνή. Όταν σηκώθηκε η αυλαία εμφανίστηκε μια πολυάνθρωπη Ορχήστρα, με βιολιά και με.......!!!

Φανταστείτε μόνοι σας πως ένιωσα ακούγοντας τη μουσική στην πασίγνωστη όπερα των Παρισίων και μάλιστα εντελώς απροετοίμαστη.

Αγαλλίαση, ευδαιμονία.......

(το γλυπτό στην αρχή και ο πίνακας είναι έργα του ΗΕΝΚ VAN BOEKEL ©)