Χωρίς κινητό!

Σήμερα έχασα το κινητό μου και για 1 ώρα ήμουν χωρίς κινητό. Το βρήκανε όμως και μου το έδωσαν. Είχα φτάσει στην στάση του τραμ και περίμενα όταν μου το έδωσαν. Ευτυχώς που είχα χάσει το προηγούμενο τραμ αλλιώς δεν θα είχα το κινητό μου τώρα αλλά θα το έπαιρνα το μεσημέρι και θα ήμουν όλο το πρωί χωρίς το κινητό μου. Η ζωή, έστω και για 1 ώρα μόνο, χωρίς το κινητό είναι παράξενη. Ένιωθα ότι κάτι έλειπε, σαν να μην είχα φορέσει παλτό μια κρύα μέρα. Για εμένα που δεν ακούω το κινητό είναι κάτι παραπάνω από ένα τηλέφωνο. Είναι ένας σύνδεσμος με τον κόσμο γύρω μου, ένα παράθυρο στον κόσμο. Από τότε που δημιουργήθηκαν τα γραπτά μηνύματα (sms) μπορώ πλέον να επικοινωνώ με την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον σύντροφο μου άμεσα χωρίς την έμμεση επικοινωνία μέσω της μητέρας μου όπως συνέβαινε στην εποχή προ κινητών και των sms. Κανονίζω πλέον μόνη μου τις συναντήσεις μου, τις δουλειές μου κλπ. Το να χάσω το κινητό μου λοιπόν είναι σαν να χάνω την φωνή μου. Υπάρχουν βέβαια τρόποι επικοινωνίας, όπως την εποχή προ sms και ιδίως τώρα πια με το ιντερνέτ υπάρχει ακόμα καλύτερος τρόπος επικοινωνίας όπου υπάρχει άμεση επικοινωνία χωρίς να είναι μέσω κάποιου άλλου ανθρώπου. Ωστόσο το κινητό τελικά είναι για μένα αναντικατάστατο διότι είναι η δική μου άμεση, απευθείας, χωρίς εμπόδια, φωνή μου. Αν κάποιος δυσκολεύεται να επικοινωνήσει μαζί μου με sms και προτιμάει τηλέφωνο, η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι πολύ γιατί αναγκάζομαι να βρίσκω τρόπους έμμεσης επικοινωνίας, δηλαδή τηλεφώνημα μέσω κάποιου άλλου ανθρώπου. Αυτό με κάνει να νιώθω ότι χάνω την δική μου φωνή. Η λειτουργία των sms στο κινητό λοιπόν είναι πάρα πολύ σημαντική για μένα που δεν ακούω. Ευχαριστώ τον εφευρέτη των sms στα κινητά και ευχαριστώ θερμά τον άνθρωπο που πρώτος από όλους είδε τι μπορεί να μου προσφέρει το κινητό και με παρακίνησε σε εποχή που κανείς δεν είχε κινητό και θεωρούνταν αντικείμενο πολυτελείας να πάρω κινητό για να μπορώ να επικοινωνώ.

ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ ΑΥΤΟΑΠΟΔΟΧΗ

 

από την Ismini Pashya

 

Διάφορες σκέψεις σχετικά με την αποδοχή και αυτοαποδοχή της κώφωσης και των κωφών γενικά.

Στην εποχή μας που η τεχνολογία έχει αλματώδη πρόοδο, τα κινητά έχουν σημαντική παρουσία στην ζωή μας. Όλοι μας πλέον επικοινωνούμε με τα κινητά, είτε τηλεφωνικά, είτε μέσω γραπτών μηνυμάτων (sms). Η δημιουργία των συγκεκριμένων μηνυμάτων έδωσε στους κωφούς – βαρήκοους την «πολυτέλεια» της απευθείας επικοινωνίας. Οι παλιοί κωφοί-βαρήκοοι που έζησαν πριν την εποχή του φαξ αλλά και την εποχή του φαξ θα καταλάβουν γιατί έβαλα σε εισαγωγικά την λέξη πολυτέλεια. Διότι μπορεί η νέα γενιά κωφών – βαρηκόων να θεωρεί αυτονόητο το κινητό με γραπτά μηνύματα, κάποτε όμως μόνο αυτονόητο δεν ήταν.

Δεν θέλω όμως να μιλήσω για τα κινητά. Για άλλο θέμα θέλω να μιλήσω. Ωστόσο το κινητό είναι η αφορμή για το θέμα που μιλάω εδώ. Μέσω του κινητού μπορώ πλέον να ανταλλάσσω ιδέες και απόψεις σχετικά με διάφορα γεγονότα κι ας είναι μικρή η έκταση των γραπτών μηνυμάτων.

Πριν αρκετό καιρό μιλούσα μέσω sms με έναν κωφό φίλο μου σχετικά με έναν άλλο κωφό που είχε γνωρίσει διαδικτυακά και που του έκαναν εντύπωση οι απόψεις του συγκεκριμένου ανθρώπου. Η συζήτηση μεταξύ μας στο κινητό με έκανε να κάνω διάφορες σκέψεις τόσο για την έννοια της αυτοαποδοχής όσο και της αποδοχής της κώφωσης και των κωφών γενικά.

Ο συγκεκριμένος κωφός που γνώρισε ο φίλος μου διαδικτυακά, έλεγε ότι επειδή μεγάλωσε σε περιβάλλον ακουόντων δεν έτυχε ποτέ του να κάνει παρέα με άλλους κωφούς στην ζωή του και ότι ο μοναχικός αγώνας επιβίωσης στον κόσμο των ακουόντων του είναι ευχάριστος. Ο φίλος μου εξεπλάγην με τις απόψεις του συγκεκριμένου ατόμου διότι πίστευε ότι όλοι οι κωφοί – βαρήκοοι σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας συναναστρέφονται κάποια στιγμή με άλλους κωφούς – βαρήκοους.

Οι πρώτες μου σκέψεις, τις οποίες και τις είπα αμέσως στον φίλο μου, ήταν ότι εξαρτάται από το που μένει κάποιος κωφός – βαρήκοος. Αν για παράδειγμα μένει στην επαρχία, τότε κατά πάσα πιθανότητα να μην υπάρχουν εκεί άλλοι κωφοί – βαρήκοοι ούτως ώστε να έχει ευκαιρίες συναναστροφής μαζί τους. Αν όμως απλά δεν θέλει γενικώς καμία συναναστροφή με άλλους κωφούς – βαρήκοους και κατά κάποιο τρόπο διαχωρίζει τον εαυτό του από τους κωφούς, είναι άλλο θέμα.

Καθώς έγραφα στον φίλο μου στο κινητό αυτό το τελευταίο, σχετικά με τον διαχωρισμό του εαυτού μας από άλλους κωφούς – βαρήκοους όντας κωφοί – βαρήκοοι οι ίδιοι μας, έγινε ένα «κλικ» μέσα μου και θυμήθηκα μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτή την ιστορία την είπα στον φίλο μου συνοπτικά για να του εξηγήσω πως πιθανώς μπορεί να σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι, όπως σκεφτόμουν εγώ η ίδια όταν ήμουν μικρή χωρίς μάλιστα να το αντιλαμβάνομαι καθόλου.

Την συγκεκριμένη ιστορία δεν την θυμάμαι παρά μόνο αμυδρά. Η μητέρα μου την θύμισε κάποια στιγμή πριν μερικά χρόνια και μου είχε πει κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με το συμβάν τότε. Ο λόγος για τον οποίο δεν θυμάμαι την συγκεκριμένη ιστορία είναι επειδή αποτέλεσε τραυματική εμπειρία για μένα και το παιδικό μυαλό μου την απέβαλλε από το νου μου τελείως.

Όπως έχω ξαναπεί παλιότερα σε άλλες ιστορίες εδώ, μεγάλωσα σε περιβάλλον ακουόντων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα βεβαίως να μην έκανα παρέα με άλλα παιδάκια κωφά ή βαρήκοα. Ήξερα μερικά που ήταν μαθητές της αείμνηστης δασκάλας μου που με έμαθε να μιλάω, αλλά μένανε μακριά και τα έβλεπα που και που. Τα παιδικά μου χρόνια από ηλικία δυόμισι με τριών ετών ξεκίνησαν δύσκολα, με εμένα να κάνω κάθε μέρα σχεδόν μάθημα λογοθεραπείας με την δασκάλα μου για να μάθω να μιλάω και να μπορώ να επικοινωνώ με το περιβάλλον γύρω μου. Τα άλλα παιδάκια που ήταν μαθητές της δασκάλας μου, κι εκείνα μαθαίνανε να μιλάνε όπως εγώ. Συνεπώς ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα.

Ωστόσο φαίνεται λίγο σκληρό για ένα παιδάκι, να κάνει κάθε μέρα μάθημα, πρωί και απόγεμα, ακόμα και αν είναι σε μορφή παιχνιδιού. Με αυτό το σκεπτικό οι γονείς μου αναρωτιόντουσαν τι θα ήταν καλύτερο για εμένα. Να συνεχίσω στο «κανονικό» σχολείο όπου ήμουν με ακούοντα παιδάκια ή να με πάνε σε κάποιο «ειδικό» σχολείο όπως λέγανε τότε τα σχολεία κωφών;

Τότε είχανε μια φίλη που εργαζόταν στο Εθνικό Ίδρυμα Κωφών στους Αμπελοκήπους και την ρωτήσανε για μένα. Εκείνη τους είπε να πάμε εκεί να δουν οι γονείς μου κι εγώ τον χώρο και τα παιδάκια. Οι γονείς μου με το σκεπτικό ότι θα ήταν καλύτερα για μένα και πιο εύκολα στο σχολείο κωφών, επειδή δεν θα είχα να αγωνίζομαι να επιβιώνω με τα ακούοντα παιδάκια, αποφασίσανε να πάμε μια επίσκεψη να δούμε τον χώρο και τα παιδάκια. Αν θυμάμαι καλά αυτό πρέπει να έγινε όταν ήμουν δημοτικό, πιθανώς γύρω στην 2^α Δημοτικού.

Σίγουρα θα σκέφτεστε ότι θα ήταν πολύ ωραίο για ένα κωφό παιδάκι που δεν έχει γνωρίσει άλλα κωφά παιδάκια, να πάει στο σχολείο τους και να τα γνωρίσει και να παίξει μαζί τους. Μάλλον κάπως έτσι σκεφτήκανε και οι γονείς μου και ξεκινήσαμε για το Ίδρυμα.

Όπως έχω ήδη πει, δεν θυμάμαι πολλά από αυτή την επίσκεψη. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα τρομοκρατηθεί! Κυριολεκτικά με είχε πιάσει πανικός! Ήθελα να φύγω από εκεί!

Μπορεί να ξαφνιάζεστε για αυτό και να ξαφνιαστείτε ακόμα περισσότερο αν μάθετε ποιος ήταν ο λόγος για αυτό. Δεν θυμάμαι για ποιο λόγο είχα πανικοβληθεί αλλά η μαμά μου δυο χρόνια πριν περίπου, μου είπε τις αντιδράσεις μου και τι είχα πει τότε και από εκεί έχω καταλήξει σήμερα ποιος ήταν ο λόγος πανικού μου.

Ο λόγος ήταν ότι στην ουσία δεν είχα αυτοαποδοχή και αποδοχή της κατάστασης μου ως κωφό παιδάκι. Και αν το πάμε παραπέρα, είχα την αίσθηση «ακύρωσης» του αγώνα που έδινα τότε γενικά.

Εξηγούμαι: τότε που είχαμε πάει, υπενθυμίζω ότι τα μόνα παιδάκια σαν εμένα που ήξερα, δηλαδή κωφά – βαρήκοα παιδάκια που μαθαίνανε όπως εγώ, λογοθεραπεία. Στο Ίδρυμα όμως τα παιδάκια μιλάγανε μεταξύ τους με νοηματική γλώσσα. Ήταν η ώρα διαλείμματος και τα έβλεπα να τρέχουν από εδώ και εκεί και να κάνουν περίεργες χειρονομίες και να κάνουν κάτι παράξενες γκριμάτσες ενώ από τα χείλη τους δεν καταλάβαινα απολύτως τίποτα. Τότε δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα τι είναι η νοηματική γλώσσα, δεν ήξερα ότι έχει δικό της συντακτικό, δική της δομή και ότι οι εκφράσεις που έπαιρνα εγώ σαν γκριμάτσες έχουν ένα συγκεκριμένο νόημα που είναι συμπληρωματικό κάποιων λέξεων ή εκφράσεων της νοηματικής γλώσσας. Τότε δεν ήταν όπως είναι σήμερα στην εποχή μας, που στην τηλεόραση υπάρχουν καθημερινά ειδήσεις στην νοηματική γλώσσα και ο κάθε άσχετος όπως ήμουν εγώ τότε, μπορεί να δει λίγο πολύ πως είναι αυτή η γλώσσα. Η μαμά μου, μου είπε ότι τότε είχα πει στην φίλη των γονιών μου, που ήταν καθηγήτρια εκεί: «εγώ δεν είμαι σαν αυτά» δίνοντας μάλιστα έμφαση στην λέξη «αυτά» και μάλιστα με κάποια αποστροφή εννοώντας τα κωφά παιδάκια που νοηματίζανε στην γλώσσα τους. Η απάντησή της ήταν αυτή ακριβώς που έπρεπε, αλλά εγώ τότε δεν ήθελα, δεν ήμουν έτοιμη να καταλάβω. Η απάντησή της ήταν: «Τα παιδάκια αυτά είναι ακριβώς όπως εσύ».

Η απάντησή της ήταν αυτή που έπρεπε, διότι μπορεί η νοηματική γλώσσα να μην ήταν η μητρική μου γλώσσα, μπορεί να είχα μεγαλώσει σε περιβάλλον ακουόντων αλλά ναι, ήμουν ένα κωφό παιδάκι σαν αυτά. Ήμουν όπως κι εκείνα, ένα παιδάκι με ελλείψεις, ένα παιδάκι διαφορετικό από τα άλλα παιδάκια, μέσα σε μια κοινωνία όπου οι περισσότεροι φαίνονται να είναι αρτιμελείς.

Ωστόσο την εποχή που μεγάλωσα υπήρχε η έννοια ένταξης του κωφού παιδιού μέσα στην κοινωνία περισσότερο από ότι είναι τώρα. Και τώρα υπάρχει η έννοια αυτή αλλά κάπως στο πιο χαλαρό, με την έννοια ότι το παιδάκι εντάσσεται στην κοινωνία κρατώντας όμως όσο το δυνατόν τις δικές του ξεχωριστές ιδιαιτερότητες και αναπτύσσοντάς τες με τους καλύτερους για το ίδιο, τρόπους.

Τότε λοιπόν που ήμουν μικρή κατέβαλλα τεράστια προσπάθεια να είμαι σαν τα άλλα παιδάκια που ήταν γύρω μου. Δηλαδή, να είμαι σαν τα ακούοντα παιδάκια. Βλέποντας λοιπόν τα κωφά παιδάκια, τρομοκρατήθηκα διότι θα έπρεπε από την μια μεριά να αποδεχτώ ότι δεν είμαι σαν τα άλλα παιδάκια, δεν είμαι ένα παιδάκι που ακούει. Να αποδεχτώ ότι είμαι ένα διαφορετικό παιδάκι, ένα παιδάκι με ελλείψεις, ένα κωφό παιδάκι. Από την άλλη μεριά τρομοκρατήθηκα γιατί προφανώς ένιωσα ότι «ακυρωνόταν» όλη η κοσμοθεωρία και ο αγώνας που είχα μέχρι τότε.

Δεν μου είχε πει κανείς ότι θα μπορούσα να τα συνδυάσω όλα. Ίσως γιατί δεν ξέρανε τότε ότι θα μπορούσε να γίνει αυτή η σύζευξη. Δηλαδή να συνδυάσω την νοηματική με την λογοθεραπεία. Τα ακούοντα παιδάκια με τα κωφά παιδάκια. Την αυτοαποδοχή του εαυτού μου όπως είναι, ένα κωφό παιδάκι και την αποδοχή των άλλων κωφών παιδιών ως παιδιών που είναι ακριβώς σαν εμένα κι ας μην έχουν κάνει λογοθεραπεία και μιλάνε με νοηματική. Να αποδεχτώ ότι υπάρχει μια άλλη γλώσσα, μια διαφορετική γλώσσα που είναι όπως τα αγγλικά ή τα γαλλικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Να αποδεχτώ ότι κάποια παιδάκια ή άνθρωποι νιώθουν πιο άνετα με αυτή την γλώσσα κι όχι με λογοθεραπεία γιατί ίσως μάλιστα να μην υπήρχε και η οικονομική δυνατότητα για μαθήματα λογοθεραπείας. Να αποδεχτώ ότι είμαι ένα κωφό παιδάκι που μαθαίνει λογοθεραπεία, ότι κάνει ένα μεγάλο αγώνα και ότι αυτός ο αγώνας δεν ακυρώνεται επειδή υπάρχει η νοηματική γλώσσα. Να αποδεχτώ ότι τόσο η λογοθεραπεία όσο και η νοηματική αποτελούν μέσα επικοινωνίας, διαφορετικά βέβαια αλλά με ίδιο στόχο. Να αποδεχτώ ότι δεν είμαι «μοναδική» αλλά ίδια και ίση με άλλα παιδάκια που δεν ακούγανε ανεξάρτητα αν μιλάγανε με λογοθεραπεία ή νοηματική.

Επιφανειακά φαινόταν ότι αποδεχόμουν τον εαυτό μου σαν κωφό παιδάκι επειδή δεχόμουνα να μάθω να μιλάω σωστά με την λογοθεραπεία. Όμως βαθιά μέσα μου δεν είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου, δεν ήμουν έτοιμη για αυτό. Η επίσκεψη στο Ίδρυμα ήταν ένα «χαστούκι» για μένα. Ωστόσο για πολλούς λόγους, για την δική μου εξέλιξη ως άνθρωπος αλλά και ως ψυχή στην εξέλιξη, έπρεπε να είμαι σε κανονικό σχολείο. Έπρεπε να είμαι το «διαφορετικό» ανάμεσα στα άλλα παιδιά. Έπρεπε να είμαι η μύγα μέσα στο γάλα.

Τώρα πια σκέφτομαι ότι δεν είναι τυχαίο που ήθελα να μείνω στο συγκεκριμένο σχολείο κι ας ήταν πολύ δύσκολη για μένα η επιβίωση στον κόσμο των ακουόντων του περιβάλλοντός μου και ειδικά του σχολείου αυτού.

Τι θέλω να πω; Βασικά η κοινωνία μας παλιά είχε την νοοτροπία ότι το «διαφορετικό», το εξοστρακίζουμε, το διώχνουμε, δεν το θέλουμε ή το κρύβουμε. Όλοι μας πρέπει να είμαστε το ίδιο. Τότε η κοινωνία μας μεγάλωνε όλους μας με την έννοια, την πεποίθηση, τον προγραμματισμό της μη διαφορετικότητας. Δηλαδή έπρεπε να είμαστε όλοι ίδιοι, πανομοιότυποι, να μην ξεχωρίζουμε. Αυτοί οι όροι με τους οποίους μας μεγάλωνε η κοινωνία κάποτε, έχουν εξομαλυνθεί τώρα πια.

Τότε αυτούς τους όρους τους ακολουθούσαν οι περισσότεροι συμμαθητές μου πολύ πιστά. Στο δημοτικό δεν υπήρχε τόσο πολύ αυτό, υπήρχε η αποδοχή της «διαφορετικότητας» εφόσον μάλιστα υπήρχε κάποιο άλλο αντιστάθμισμα όπως έχω περιγράψει στην άλλη μου ιστορία «Η ζωή είναι απλή, εμείς την κάνουμε περίπλοκη». Αργότερα όμως στο γυμνάσιο και ιδιαίτερα στο λύκειο υπήρχε πάρα πολύ η έννοια της πανομοτυπίας. Έπρεπε να φοράμε όλοι τα ίδια ρούχα, τα ίδια παπούτσια, κοινώς τις ίδιες (ακριβές) μάρκες, να έχουμε ίδια μαλλιά σχεδόν και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ίδιο έπρεπε να έχουμε. Αν κάτι επάνω μας ήταν διαφορετικό τότε τρώγαμε «κράξιμο». Θέλοντας λοιπόν όλοι μας να «ανήκουμε» σε μια ομάδα ανθρώπων για να μην νιώθουμε μόνοι μας, κατά κάποιο τρόπο απαρνιόμασταν κάτι πολύ σημαντικό. Τον ίδιο μας τον εαυτό μας.

Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε με εμένα. Ήμουν που ήμουν ένα «διαφορετικό» παιδί, ένα κωφό παιδί, έπρεπε να έχω παρόμοιες αντιδράσεις και να φοράω παρόμοια ρούχα ή να έχω παρόμοια μαλλιά με τα άλλα παιδιά για να νιώθω ότι «ανήκω» στο σύνολο. Δεν είχα ιδέα ποιά ήμουν, αφού δεν μπορούσα να δω κατ΄ αρχάς ποια είμαι στην πραγματικότητα. Αν δεν μπορούσα να το δω, τότε πως μπορούσα και να το αποδεχτώ;

Ξεκίνησα σαν παιδί προσπαθώντας να είμαι κάτι άλλο, μην μπορώντας να αποδεχτώ εμένα την ίδια από πρακτική άποψη. Από την άποψη της κώφωσης. Συνέχισα αργότερα πάλι να προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο αλλά όχι από την άποψη της κώφωσης, αλλά από την άποψη της ένταξης μου σε μια ομάδα ανθρώπων κρύβοντας ακόμα και από εμένα την ίδια το ποια είμαι στην πραγματικότητα. Κρύβοντας ποια συναισθήματα είχα, ποιες απόψεις δικές μου είχα και ποιες ιδέες είχα. Κατέληξα να μην εκφράζω ποια είμαι πραγματικά, προσπαθώντας πάλι να είμαι κάτι άλλο για να νιώθω ότι «ανήκω» σε μια ομάδα, συνεπώς να αξίζω. Δεν μπορούσα να το πάω παραπέρα, να αποδεχτώ εμένα την ίδια σαν άνθρωπο πέρα από την ιδιαιτερότητα της κώφωσης και να καταλάβω ότι στην ουσία δεν είχα καμία ανάγκη να «ανήκω» σε κάποια ομάδα ανθρώπων για να νιώθω ότι αξίζω.

Δεν μπορώ να πω ότι τώρα έχω πλήρη αυτοαποδοχή του εαυτού μου. Για να φτάσει κανείς σε ένα τέτοιο βαθμό προϋποθέτει ότι έχει δουλέψει πάρα, μα πάρα πολύ τον εαυτό του. Προσπαθώ όμως πολύ να δουλέψω τον εαυτό μου και θέλω να πιστεύω ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είμαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αποδέχομαι ότι δεν ακούω, ότι δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο, ότι δεν ακούω τα πουλάκια να κελαηδούν. Αυτό όμως δεν με ορίζει σαν άνθρωπο. Η κώφωση τελικά δεν με ορίζει σαν άνθρωπο ή σαν ψυχή στην εξέλιξη. Απλώς αποτέλεσε ένα σημαντικό εργαλείο για την αποδοχή του εαυτού μου όπως είμαι με τις ευαισθησίες μου, τα συναισθήματά μου, τις πεποιθήσεις μου, τις ιδέες και τις απόψεις μου. Ένα σημαντικό εργαλείο για την εξέλιξη της ψυχής μου.

Ευγνωμονώ την κώφωση που με έκανε και με κάνει να αγαπάω την «διαφορετικότητα» και να είμαι πιο υπομονετική και πιο «ανοιχτή» ως προς αυτήν.

Ευγνωμονώ την κοινωνία των ακουόντων που μεγάλωσα, ευγνωμονώ το περιβάλλον του σχολείου μου που μεγάλωσα που με δίδαξε με τον πιο δύσκολο τρόπο την αποδοχή του εαυτού μου.

Ευγνωμονώ εμένα την ίδια που θέλησα να περάσω όλες αυτές τις δυσκολίες που πέρασα, οι οποίες πιθανώς να μην ήταν στην πραγματικότητα τόσο δύσκολες και απλά τα έβλεπα έτσι τότε, σαν ένα τεράστιο βουνό. Τώρα πιστεύω ότι αν γύριζα τον χρόνο πίσω, ότι θα τα έβλεπα με άλλο μάτι, πιθανώς σαν ένα απλό λοφάκι.

Ευγνωμονώ τους φίλους μου, τους γνωστούς μου που πέρασαν και έφυγαν από την ζωή μου και αυτούς που υπάρχουν ακόμα στην ζωή μου γιατί ο καθένας τους μου δίνει κάτι διαφορετικό και με βοηθάει με τον τρόπο του να προχωράω στο δικό μου μονοπάτι της εξέλιξης της ψυχής μου.

Ευγνωμονώ τους γονείς μου για τις επιλογές που έκαναν. Μπορεί τώρα να πιστεύετε ότι πράξατε λάθος και ότι έπρεπε να είχατε κάνει τα πράγματα αλλιώς. Όμως σας λέω ότι κάνατε αυτό που έπρεπε να κάνετε για να μπορέσω εγώ να περάσω από το μονοπάτι που είχε επιλεχθεί για μένα. Δεν γινόταν αλλιώς, έτσι έπρεπε να γίνει. Και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται γιατί ακόμα μαθαίνω, όπως κι εσείς. Όπως όλοι μας.

Όλα αυτά που έγραψα παραπάνω, είναι καθαρά βιωματικά, καθαρά δικές μου σκέψεις και απόψεις. Είναι αυτά που νιώθω βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Όλα αυτά υπήρχαν μέσα μου πολλά χρόνια και μόνο τώρα βγήκαν στην επιφάνεια γιατί είμαι πλέον έτοιμη να τα δω, να τα αποδεχτώ και να τα μοιραστώ. Δεν είναι εύκολο για μένα να βλέπω ότι ενώ νόμιζα ότι αποδεχόμουν τον εαυτό μου, στην πραγματικότητα είχα μια επιφανειακή αυτοαποδοχή του εαυτού μου. Δεν είμαι σίγουρη αν και τώρα αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου όπως είναι. Δεν ξέρω. Θα μάθω όμως. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει, αλλά θα μάθω.

Και όλοι όσοι νιώθετε ότι δεν αγαπάτε τον εαυτό σας, ότι πρέπει να είστε κάποιος άλλος, για να σας αγαπούνε, ξεχάστε το. Αγαπήστε τον εαυτό σας, αποδεχτείτε τον όπως ακριβώς είναι, με τις ιδέες του, τα πιστεύω του, τις πεποιθήσεις του, την μοναδικότητά του. Ακόμα κι αν έχετε κάτι πρακτικά «διαφορετικό» όπως εγώ είχα την κώφωση, αποδεχτείτε το, αγαπήστε το. Αγαπήστε τον εαυτό σας όπως είναι και αποδεχτείτε τον γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός ανεξάρτητα από το αν έχει κώφωση ή οτιδήποτε άλλο. Και είμαστε ευλογημένοι για αυτό και με αυτό.

Ra – cheese – m

από την Ε. Πλα.

Ρατσισμός. Βαρύγδουπος ο ήχος της λέξης, ε; 
Πόσο εύκολα όμως τολμάμε να την ξεστομίσουμε κ πόσο δύσκολο παραδεχόμαστε ότι οι ίδιοι είμαστε ρατσιστές.
Ω, ναι, όλοι. Και εγώ, και εσύ, και εσείς. Όλοι, ανεξαιρέτως.
Όχι; Να σας πω τότε.

Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ στη ζωή του (τον καλώ να φιλήσει και σταυρό) ΔΕΝ έχει δείξει έστω και έναν μικρό μορφασμό
στη θέα ενός παχύσαρκου, κακάσχημου, ανάπηρου;  Ενός ναρκομανή, αλλοδαπού, άστεγου;

Εσύ;

Ωραία. Να το πω κ έτσι. Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ δεν έχει φρικάρει στη θέα μιας τρύπιας κάλτσας κ δεν έχει σκεφτεί :
«Τι γύφτος, δεν μπορεί να πάρει μια κάλτσα;» ή
«Το καημένο, δεν έχει λεφτά;»
ή δεν έχει πει ποτέ : «Είσαι ξανθιά.» ;

Ποιος; Εσύ;

Ωραία. Δεν έχεις φρικάρει ποτέ όταν βλέπεις κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ (ακόμα και συνηθισμένο στην καθημερινή ζωή,
π.χ. ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο έχοντας το της τελευταίας χρονιάς) ; Ποτέ; Ούτε για μια στιγμή;

Ούτε όταν ήσουν μικρότερος/η; Έστω και εάν μετά σας πιάσανε κ σας εξήγησαν – ή έστω προσπάθησαν - οι μεγαλύτεροι;

Να σας πω για εμένα. Είμαι Κωφή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος στην πρώτη επαφή είναι :
«Γιατί μιλάει έτσι;» 
«Αααα, το καημένο, δεν ακούει.» 
«Ω, έχει πρόβλημα αντίληψης, να μιλάω πιο δυνατά/πιο αργά να καταλάβει» 
«Έχει πρόβλημα η γκόμενα» 
«Πω, και γαμώ. Δεν ακούει, αλλά μιλά»Κ πολλά άλλα. Αστεία ε? Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γελάω κάθε φορά.  Ή και κλαίω.

Ρατσισμό γενικώς που έχω δεχτεί και συνεχίζεται αυτό..τι να σας λέω. Ξέρετε εσείς, ε;

Είναι όμως και κάτι άλλο, που ανακαλύπτω συνεχώς. Είμαι και εγώ η ίδια ρατσίστρια. Η πρώτη μου σκέψη όταν βλέπω ναρκομανείς ή Πακιστανούς είναι «Πρόσεχε τα νώτα σου».
Και εκεί είναι που με πιάνω στα πράσα κ θέλω να με πλακώσω στις σφαλιάρες όπως  ο Κατσιδιάρης την Κανέλλη.
Ντροπή μου. Εγώ που ανήκω σε μειονότητα; Κι όμως..

Αλλά όπως είπα και πριν, το να πεις ή να «ασκήσεις» τον ρατσισμό, είναι το ίδιο εύκολο με το να φας ένα κομμάτι τυρί.

Εξού και το λογοπαίγνιο. Πόσοι δεν τρώτε φέτα; Πόσοι τρώτε μόνο φέτα ή ανθότυρο; Πόσοι δεν τρώτε καθόλου τυρί;

Ακριβώς. Δεν φρικάρεις με τους περίεργους, φρικάρεις με τους ανάπηρους- δεν σου αρέσει η φέτα τρως όλα τα άλλα τυριά.
Ή και το ανάποδο. Ή ακόμα χειρότερα, δεν ξέρεις καν τι σημαίνει ρατσισμός, δεν το δέχεται το μυαλουδάκι σου – όλοι είμαστε ίσοι.
Δεν ανέχεσαι τα γαλακτοκομικά.

Εδώ ερχόμαστε. Ύστερα από μια βιωματική εμπειρία που είχα πολύ πρόσφατα, στο μυαλό το δικό μου κόλλησε η λέξη ra-cheese-m. Ρατσιιιζμ. Έχει πλάκα να το λες. Έχει πλάκα να κοροϊδεύεις τους διαφορετικούς.
Έχει πλάκα να λες ανέκδοτα για τις ξανθιές και τους Πόντιους. Πολλά έχουν πλάκα.

Για αυτούς όμως που υποχρεώνονται να το φάνε το σιχαμένο τυρί, δεν έχει καθόλου πλάκα.

Απέχοντας ή μετέχοντας σε μειονότητα, όλοι βιώνουμε τον ρατσισμό – ανεξαιρέτως ηλικίας.

Ή ακόμα χειρότερα αναγκάζουμε κάποιον άλλον να τον βιώσει. Του δίνουμε εμείς το τυρί να το φάει με το ζόρι,
έστω και εάν εμάς δεν μας αρέσει να το τρώμε.

Θέλουμε δε θέλουμε, έτσι είναι η ζωή. Διορθώνεται όμως;

Εγώ πιστεύω ότι διορθώνεται. Εάν φας σκέτο το τυρί, καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Αν το φας όμως με ψωμί ή ζαμπόν ή σε πίτσα πάνω, τότε ναι διορθώνεται η γεύση του.

Ή μπορούμε απλά να αλλάξουμε τρόπο διατροφής, επιλέγοντας τον σωστό. Όποιος κ αν είναι αυτός.
Έτσι και αλλιώς, ότι δεν μας "σκοτώνει" μας κάνει πιο δυνατούς.  

Πόρτα κλειστή

© Yannis Séféroglou. Ecueil.2012.

Aνεξήγητο. Δεν μπορείς να εξηγήσεις το γιατί και το πώς. Ενώ όλα έδειχναν στη σωστή τους θέση: η ζωή σου τεκμηριωμένη, η εργασία σου εντατική, ο φόβος σου ξεπερασμένος. Και η μαγεία της στιγμής, αυτή η ευφορία που πήγε να εξερευνήσει και να αναζητήσει βαθιά μέσα σου τους πιο κρυφούς και αφάνταστους σου πόρους, την έζησες και την ένοιωσες εις τα άδυτα της ψυχής σου.

Και μπαμ ! πόρτα κλειστή ! Μένεις αποσβολωμένη στο κατώφλι ! Με τίποτα δεν καταλαβαίνεις. Μεταξύ του ναι και του όχι, μεταξύ του περνάς ή δεν περνάς, δεν πέρασες — τελεία και παύλα. Μένει ο πόνος να γρονθοκοπάς την κλειστή πόρτα, ο πόνος του να είσαι αόρατη. Μένει ο πόνος της σιωπής που σου επιβλήθηκε. Mένει απλά, ο πόνος.

Το να σου λέω πως δεν υπάρχει κάτι να καταλάβεις, μικρό μου, πως έτσι έχουν τα πράγματα, πως έτσι είναι η ζωή ή οποία συμβαίνει να είναι – και - βάναυση, δεν θα σε ανακουφίσει. Το να σου πιπιλάνε το μυαλό με φιλοσοφίες του στυλ η ζωή δεν έχει νόημα παρά αυτό που της αποδίδεις, είναι υπερβολικά θεωρητικό και δεν σταματάει τα χτυπήματα που δέχεσαι κατάκαρδα. Το να σου ψιθυρίζουν πως δεν είναι τόσο σοβαρό, πως πρόκειται απλά για μια άσχημη περίοδο, πως με το χρόνο θα ξεχάσεις, πως οι δυσκολίες θα σε δυναμώνουν, δεν φέρνει παρηγοριά σ’αυτήν την τεράστια λύπη που λέγεται απογοήτευση.

Οπότε κλάψε, γλυκιά μου, κλάψε και βγάλε όσα δάκρυα μπορείς από το σώμα σου επειδή είναι άδικο και επειδή δεν βλέπεις τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα, τι θα μπορέσεις να κάνεις από δω και πέρα. Κλάψε με λυγμούς και αποκοιμήσου πάνω στον πόνο σου. Εδώ είμαι εγώ και φυλάσσω τον ύπνο σου.

Όταν ξυπνήσεις, θα έχουν στεγνώσει τα δάκρυα. Αλλά θα έχει μείνει στο στόμα αυτή η πικρή γεύση που αρκεί από μόνη της για να σου χαλάσει την ημέρα, την εβδομάδα, ακόμα και τη ζωή σου. Η απογοήτευση παρέμεινε, μέσα σου, ταλαντεύεται μεταξύ της ήττας και της αναθεώρησης του εαυτού σου, μεταξύ της βούλησης να τα παρατήσεις πίσω σου και να τα βροντήξεις όλα. Σαν ένα κατεβατό βρισιών που θες να ξεστομίσεις. Σαν μια βία που συσσωρεύεται μέσα σου χωρίς να ξέρει εναντίων ποιου να στραφεί. Απελπισία. Θλίψη. Απογοήτευση.

Στην αγάπη, μιλάμε για πίκρανση. Όταν προσφέρουμε τόσα πολλά, από τον εαυτό μας, από την καρδιά και το αίμα μας, μπορούμε σαφώς να μιλάμε για αγάπη. Ναι, έδωσες τα πάντα, ότι μπορούσες να δώσεις με ηρωικό τρόπο. Ναι, πάλι δεν καταλαβαίνεις αλλά θα πρέπει να αποδεχθείς πως δεν πρόκειται να λάβεις απάντηση. Ναι, σαφώς έχεις μπερδευτεί. Και απογοητευτεί.

Οπότε, επεξεργάσου την απογοήτευση σου από λίγο πιο κοντά και δάμασε την σαν να ήταν ένα θηρίο. Σκέψου πως δεν πρέπει να έχεις τύψεις, ακριβώς γιατί η αγάπη είναι εκείνη που σε έφερε μέχρι εδώ. Αυτή η δοκιμή σου είναι άξια θαυμασμού από μόνη της και αυτή η πρωτοβουλία αποτελεί έναν γιγαντιαίο βήμα που έκανες από μόνη σου προς τους άλλους. Σκέψου επίσης πως η απογοήτευση βρίσκει τη ρίζα της μόνο από τον ίδιο τον εαυτό μας, πως την αναγνωρίζουμε χάρη στην εσωτερική ορμή που μας σπρώχνει προς τον άλλον και που συντρίβεται στους ύφαλους της ύπαρξης του. Κυρίως, σκέψου πως πρέπει να προχωρήσεις, να συνεχίσεις.

Και εγώ σου λέω : «συνέχισε, συνέχισε, γλυκιά μου, αλλιώς είμαι χαμένη».

Μετάφραση: Ελλη Καρλαούζου-Γκαστόν
Πρώτη δημοσίευση: http://www.editionsbrandon.com/Les_Editions_Brandon_Greek/Epikairoteta/Entrees/2013/3/24_Porta_kleiste.html

Μουσική και κώφωση!

 ©

από την Ελισάβετ - Frezia (όπως το έγραψε)

Μουσική και κώφωση!

Σας παραξενεύει ο τίτλος? Θα μου πείτε τι σχέση έχουν αυτά τα δύο?

Κι όμως έχουν.

Πάντα αγαπούσα τη μουσική και τα τραγούδια,όταν ήμουν παιδί ο Πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο, ήταν το χόμπι του. Με ότι καταπιανόταν μέσα στο σπίτι, το έκανε πάντα τραγουδώντας. Κι εγώ από κοντά ήμουν όλο...αυτιά. 

Μέχρι που ήρθε η εποχή της εφηβείας μου και τα αυτιά μου...παροπλίστηκαν.

Και τότε επιστράτευα τα μάτια μου να παρακολουθούν κάθε κίνηση κάθε κούνημα και τρέμουλο.

Δεν σταμάτησα να πηγαίνω, θέατρο συναυλία κ.λ.

Καθόμουν στις πρώτες σειρές κι εστίαζα τα μάτια μου στον μαέστρο προσπαθώντας να μεταφράσω τις κινήσεις του και το κούνημα της μπαγκέτας, ήμουνα τόσο συγκεντρωμένη σαν σε ύπνωση και έχανα κάθε επαφή με το περιβάλλον, όλο το περιβάλλον εκτός από αυτό της ορχήστρας.

Όλα τα άκουγα με τα αυτιά της φαντασίας. Όταν φυσούσε αέρας, έβλεπα τα δέντρα και φανταζόμουν τα φύλλα να θροϊζουν. Ακόμα και τα κύματα της Θάλασσας τα συσχέτιζα με τους ήχους, τα μεγάλα κύματα με την πολύ φασαρία, τα μικρά κύματα με την ησυχία...

Ώσπου κάποτε ήρθε η... Αγία Τεχνολογία κι έκανε το θαύμα της με το κοχλιακό και ξαναβρήκα την "ακοή" μου.

Από τότε το παλεύω διαρκώς. Το πρώτο πράγμα όμως που έκανα ήταν να ακούω συνέχεια μουσική. Με τα τραγούδια που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια δεν είχα πρόβλημα. Με τα καινούρια όμως, μου έρχεται πιο εύκολο να διαβάζω τους στίχους συγχρόνως.

Θυμάμαι...πολύ το ευχαριστήθηκα όταν για επαγγελματικούς λόγους έτυχε να βρίσκομαι για λίγες μέρες στο Παρίσι. Φυσικά συνδίασα το ταξίδι με την ανάλογη επίσκεψη σε μερικά αξιοθέατα της πόλης.

Από τις πρώτες μου επιλογές ήταν μία επίσκεψη στην όπερα της πόλης. Ήμουν με τη φίλη μου και θαυμάζαμε την όπερα από έξω. Θέλαμε πολύ να τη δούμε και από μέσα πως ήταν, εκείνη την ώρα όμως είχε παράσταση και δεν μας επέτρεπαν να μπούμε.

Οπότε κάναμε μεταβολή κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε σκεπτόμενες να έρθουμε κάποια άλλη ώρα. Έτυχε όμως, να βγαίνουν από την είσοδο ένα ζευγάρι Γάλλων, που έδειχναν σαν την προσωποίηση της κομψότητας και της ευγένειας. Δεν ξέραμε για ποιο λόγο αποχωρούσαν, πιθανόν να ήταν μέλη της διεύθυνσης. Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να μας δώσουν δύο εισιτήρια στο χέρι κι οπότε μας επέτρεψαν να περάσουμε κάνοντας μας και υπόκλιση!

Μας πλησίασε ένας ταξιθέτης με φράκο και μας οδήγησε σε ένα θεωρείο ακριβώς απέναντι  από τη σκηνή. Όταν σηκώθηκε η αυλαία εμφανίστηκε μια πολυάνθρωπη Ορχήστρα, με βιολιά και με.......!!!

Φανταστείτε μόνοι σας πως ένιωσα ακούγοντας τη μουσική στην πασίγνωστη όπερα των Παρισίων και μάλιστα εντελώς απροετοίμαστη.

Αγαλλίαση, ευδαιμονία.......

(το γλυπτό στην αρχή και ο πίνακας είναι έργα του ΗΕΝΚ VAN BOEKEL ©)

Μουσική για μένα σημαίνει Κίνηση

από την Maria Morgaine

1,2,3,4......5,6,7,8

Δεν είναι έτσι ο τονισμός.

Περισσότερο σαν: ένα...και δύο...και τρία, τέσ-σε-ρα...........πέντε..και έξι...επτά..και-οχτώ.

Σαν το “ζει και ζει και ζει και ζει”¹ πιο μακρόσυρτα.

Κλείνουμε τα πόδια. Φέρνουμε το μπρος πίσω, στροφούλα, αφήνουμε τη μπάρα, κατεβάζουμε όοοοοομορφα τα χέρια κι αυτό ήταν. Επαναλαμβάνουμε την άσκηση από την άλλη πλευρά τώρα.

Κάπως έτσι άκουγα τη μουσική στις ασκήσεις μπαλέτου.

Το πλήκτρο του πιάνου ακουγόταν. Η εναλλαγή των χεριών στα πλήκτρα ναι. Η αρμονία ναι. Ο ρυθμός ναι. Η αλλαγή πλήκτρου και τόνου, αν δεν πρόσεχα πάρα πολύ να ακούσω με τη λιγοστή ακοή μου, δεν είχε καμία διαφορά για μένα.

Κι αν πρόσεχα, θα έχανα τη συγκέντρωση για την άσκηση.

Κι αν έχανα την άσκηση, θα έχανα την ουσία του χορού.

Ανακάλυψα τη μουσική μέσα από το χορό. Βίωσα το μεγαλείο της μουσικής για το οποίο όλοι μιλάνε και όλοι αναζητούνε, μοιράζονται, εμπνέονται, κλαίνε, χαίρονται, ακόμη θυμούνται μέσα από αυτό. Το βίωσα μέσα από τη μουσική που έβγαινε εσωτερικά. Τη μουσική που έβγαινε από μέσα μου και την τραγουδούσα μέσω του χορού.

Λένε πως τα παιδιά από εμβρυακή ακόμη ηλικία αναζητάνε και αντιδρούνε στη μουσική. Δεν ξέρω αν πρόλαβα να αντιδράσω ποτέ. Η μουσική δεν σήμαινε ποτέ κάτι ιδιαίτερο για μένα. Ειδικά όταν έχεις βαριά νευροαισθητήρια βαρηκοΐα από τη γέννηση σχεδόν, σίγουρα μπορώ να πω ότι δεν μαγεύομαι από τη μουσική με τον ίδιο τρόπο που για κάποιους είναι το ναρκωτικό τους.

Χάρη στα τελευταίας τεχνολογίας ακουστικά που φορούσα, άκουγα κάτι από εκείνο το ιδιαίτερο που λέγεται μουσική. Πως είχε ένα ρυθμό, μια αρμονία, ένα τονισμό. Τίποτα παραπάνω. Τα υπόλοιπα μπορούσαν να περάσουν από πάνω μου χωρίς να με αγγίξουν αν και είμαι σίγουρη πως μπορούσα να τα νιώσω κάπου βαθιά, σε ένα πιο υποσυνείδητο επίπεδο.

Να ακούσω τα λόγια του τραγουδιού, να ξεχωρίσω τις λέξεις μεταξύ τους, για μένα πάρα πολύ δύσκολο. Μόνο άμα ήξερα το τραγούδι απ' έξω (και ναι συγκρατούσα πολλά τραγούδια που μου έκαναν κάτι, ειδικά τα λόγια τους) ή άμα διάβαζα τους στίχους ταυτόχρονα. Ακόμα και τώρα χαίρομαι όταν πετυχαίνω ένα τραγούδι με ενσωματωμένους τους στίχους του που να παίζονται παράλληλα, την ίδια ακριβώς στιγμή που τραγουδιούνται. Νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω ακόμη περισσότερα. Και να χαίρομαι περισσότερα, ένα κομμάτι της μαγείας.

Η αληθινή μαγεία όμως ήταν μέσα μου. Μέσα μου ήταν που ανακάλυψα και τη μουσική και όχι από εξωτερικά ερεθίσματα. Ήταν μια ροή που έβγαινε από μέσα μου. Μια κίνηση που αντιλαμβανόμουν με άλλες αισθήσεις, πότε ρεαλιστικές πότε όχι.

Ανακάλυψα πως μπορούσα να ακούω με την όραση, την αφή αλλά και μια εσωτερική δόνηση. Η όσφρηση είναι υπό δοκιμή. Η γεύση δεν έφτασε ακόμη. Ο ρυθμός όμως υπήρχε, μπορούσα να τον αισθανθώ παντού και δεν χρειαζόταν αυτί για αυτό. Και αυτό είναι για μένα η μουσική, μια κίνηση, ένας αληθινός ρυθμός.

Ξεκίνησα το χορό από πολύ μικρή ηλικία κι ενώ μπορεί να χάνω την ισορροπία σε καθημερινά πράγματα, δεν την έχανα στο χορό. Στο μπαλέτο μετρούσα με ρυθμό από μέσα μου και ασυναίσθητα. Αν έκλεινα τα μάτια, ήταν ακόμη καλύτερα, δεν ξέφευγα καν από τη μουσική, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Δεν ένιωθα όμως σίγουρη, άμα σου λείπει η ακοή δεν νιώθεις ποτέ σίγουρος για πολύ ώρα με κλειστά τα μάτια γιατί είναι σαν στερείσαι ταυτόχρονα δύο αισθήσεις και μόνο με την όραση. Φαύλος κύκλος γιατί κλείνοντας τα μάτια, απλά αφηνόμουν περισσότερο. Ένιωθα τις δονήσεις σίγουρα από το πάτωμα αλλά ήταν σαν να ακολουθούσα ακόμα καλύτερα το ρυθμό της μουσικής.

Σπανίως χόρευα σόλο ή μπροστά από όλες. Δεν μπορούσα να κλείνω τα μάτια τελείως εκεί ή να μετράω συνέχεια εσωτερικά. Το να βλέπω την υπόλοιπη ομάδα και η συνεργασία μαζί της μου έδινε μια υποστήριξη ότι θα εκτελούσα τέλεια χωρίς να ξεφεύγω από το ρυθμό της μουσικής.

Στα όνειρά μου όμως πάντα χόρευα σόλο. Γιατί εκεί όλα γίνονταν ένα. Μουσική, χορός, αρμονία, δεν έχει σημασία. Το έβγαζα από μέσα μου κι αφηνόμουν. Και πάντα έδενε και το αποτέλεσμα ήταν μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του. Ίσως παραγίνομαι ποιητική. Αλλά ήταν μια ολότητα με την οποία δεν ήμουν καν εγώ, ήμουν απλά ένα.

Ανακάλυψα και το ρυθμό του τουμπερλεκιού. Τα μπάσα και οι χαμηλές δονήσεις ήταν ανέκαθεν πιο προσεγγιτά για μένα. Ίσως δεν είναι τυχαίο που μια από τις καλύτερες περκασιονίστες στον κόσμο είναι ολότελα κωφή.² Το χτύπημα -νταμ νταμ νταμ...ντάμπαντούμπα νταμπαντούμπα νταμ νταμ νταμ- είναι πιο κοντά στο σώμα μου, μπαίνει από τα πόδια και τα χέρια, κορυφώνεται στην καρδιά και εκρηγνύεται μες στο κεφάλι μου που ψάχνει τρόπο να λυτρωθεί. Και μόνο μέσω της κίνησης προσφέρεται, σε παρασύρει ολόκληρα στην κίνηση. Γιατί δεν μπορείς να το κρατήσεις πολύ μέσα σου, ψάχνει τρόπο να βρεις να το επικοινωνήσεις.

Κι έτσι γνώρισα τους ανατολίτικους χορούς και το οριεντάλ που μεν η σκληραγώγησή του δεν διαφέρει πολύ από του μπαλέτου, η μουσική όμως, ναι καταλαβαίνω τη διαφορά στις δυο μελωδίες. Η μία είναι πιο λυρική, ή άλλη πιο γήινη. Απλά αφήνομαι σε αυτήν που αισθάνομαι καλύτερα. Εξάλλου για μένα η μουσική είναι κίνηση. Και πολλές φορές χορεύω ξυπόλυτη.

Πρώτη δημοσίευση: http://in2music.gr/xray-box/item/212-pws-antilamvanomaste-thn-mousiki-xwris-na-akoume

1Τραγούδι “Ο Βασιλιάς Ήλιος” από ποίημα του Ο. Ελύτη.

2 Ο “περκασιονίστας” είναι η μεταφορά του αγγλικού "percussionist" που είναι ο μουσικός που πάιζει κρουστά όργανα. Η Evelyn Glennie είναι σκοτσέζα βιρτουόζος περκασιονίστας. Ήταν η πρώτη πλήρους απασχόλησης περκασιονίστας σε σόλο κρουστών του 20ού αιώνα. Έχασε πλήρως την ακοή της σε ηλικία 12 ετών. Μερικές φορές παίζει ξυπόλυτη για να “αισθάνεται” τη μουσική καλύτερα. Η ζωή της παρουσιάζεται και στο ντοκιμαντέρ: “Touch the Sound”.

Η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι…!

Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Γρηγόρης Θανόπουλος
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Η Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών (Ε.Ο.Α.Κ.) είναι ένας μη κερδοσκοπικός φορέας που ιδρύθηκε το 1988 από το Σωματείο Κωφών. Λόγω της σωματικής τους αρτιμέλειας, οι αθλητές δεν συμμετέχουν στην Παραολυμπιάδα αλλά σε ισότιμα πρωταθλήματα που αφορούν αποκλειστικά κωφούς αθλητές και διοργανώνονται από τη Διεθνή Επιτροπή Αθλητισμού Κωφών (Comite International des Sports des Sourds) και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Αθλητισμού Κωφών (European Deaf Sports Organization). Στη χώρα μας η Ε.Ο.Α.Κ. δραστηριοποιείται σε 13 αθλήματα (ποδόσφαιρο, κολύμβηση, πολεμικές τέχνες, μπάσκετ ανδρών/γυναικών, ποδόσφαιρο 5×5, σκοποβολή, bowling, στίβος κ.α.), λειτουργεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας μας, η Πολιτεία κάνει τις γνωστές σε όλους μας περικοπές και αδυνατεί πλέον να χρηματοδοτήσει τις αποστολές των αθλητών στις  φετινές  διοργανώσεις της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Αθλητισμού Κωφών. Για το λόγο αυτό ενεργοί πολίτες της Αθήνας οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιον φορέα, πήραν την πρωτοβουλία και διοργάνωσαν μια μεγάλη συναυλία με φιλανθρωπικό σκοπό, η οποία έλαβε χώρα στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι, την Τετάρτη που μας πέρασε. Τα έσοδα δόθηκαν εξ’ ολοκλήρου στην Ε.Ο.Α.Κ., ώστε να ενισχυθούν με αυτόν τον τρόπο οι ομάδες και να καταφέρουν να συμμετάσχουν στις φετινές διοργανώσεις. Δέκα ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, η οργανωτική ομάδα και πολλοί εθελοντές συνέβαλαν στο να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη συναυλία και να θυμίσουν σε όλους όσους παρευρεθήκαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και πρέπει να είμαστε δίπλα σε όσους συνανθρώπους μας μας χρειάζονται.
Φτάνω στην Αρχιτεκτονική από νωρίς. Πετυχαίνω το συγκρότημα Bella Fuzz να κάνει sound check και 2-3 συγκροτήματα ακόμα να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Τα παιδιά της διοργάνωσης κινούνται μες το χώρο, τσεκάρουν το πρόγραμμα, απαντάνε σε τηλέφωνα (υπήρξαν δύο ακυρώσεις τις τελευταίας στιγμής για λόγους υγείας) και φουσκώνουν μανιωδώς μπαλόνια. Όχι για λόγους αισθητικής όπως με ενημέρωσαν αλλά γιατί κρατώντας τα μπαλόνια, άτομα με μειωμένη ακοή αντιλαμβάνονται καλύτερα τον ήχο. Με την κουβέντα δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα και ο κόσμος έχει αυξηθεί κατά πολύ. Τα φώτα χαμηλώνουν και παίζει το promo video της εκδήλωσης ενώ στη σκηνή ανεβαίνουν οι Danger Angel οι οποίοι ανήγουν το μουσικό μέρος της βραδιάς.

Όλα τα συγκροτήματα έπαιξαν κατά μέσο όρο 4-5 τραγούδια, ενώ γύρω στις 00.30 οι GAD έκλεισαν τη συναυλία παρουσιάζοντας τα καινούρια τους κομμάτια. Προβλήθηκε επίσης το «Sixth sense», το video clip απο το κομμάτι του Μιχάλη Δέλτα το οποίο παραχώρησε ο ίδιος, και στο οποίο έχει χρησιμοποιήσει τη νοηματική γλώσσα. Εκ μέρους της Ε.Ο.Α.Κ. μίλησε ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου κ. Ιωάννης Στουφής ο οποίος ευχαρίστησε θερμά όσους συνέβαλαν για τη συγκεκριμένη διοργάνωση, ενώ παρακολουθήσαμε και τα «Λόγια της σιωπής» ένα θεατρικό στη νοηματική γλώσσα από κωφά παιδιά και μη επαγγελματίες.
Για πάνω από τέσσερις ώρες ακούσαμε μουσική σχεδόν ασταμάτητα. Μουσική όλων των ειδών, pop, rock, έντεχνη, alternative, metal… Εξάλλου αυτό ήταν και το μήνυμα της βραδιάς «η πολυμορφία των ανθρώπων ενώνει την πολυμορφία της μουσικής και γίνεται ένα κομμάτι». Κοιτάζοντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι ο ήχος των οργάνων, οι φωνές των τραγουδιστών, κάτι δεδομένο για μένα, δεν ήταν δεδομένο για όλους. Η ακοή θεωρείται η δεύτερη σημαντικότερη αίσθηση καθώς με αυτή όπως και με την όραση γίνεται άμεσα αντιληπτός ο εξωτερικός χώρος. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς ήχους, όπως υποθέτω δε μπορείς ούτε εσύ. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα πράγματα δεν ήρθαν τόσο «βολικά» όσο ήρθαν για εμένα, για εσένα… Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έπρεπε να κάνουν πολύ μεγαλύτερο αγώνα για να επικοινωνήσουν, για να αντιληφθούν τον κόσμο γύρω τους, έναν κόσμο σιωπηλό ή με ήχους συγκεχυμένους. Και όχι μόνο το έκαναν αλλά διεκδίκησαν να έχουν ίσα δικαιώματα και ίδια όνειρα με όλους εμάς που μπορεί να ακούμε καλύτερα αλλά σίγουρα δε βλέπουμε πολύ πέρα απ’ τον εαυτό μας…

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης το πρώτο που πλήγεται είναι το κοινωνικό κράτος. Η Πολιτεία μπροστά στην ανάγκη εξεύρεσης χρημάτων και εξοικονόμισης πόρων διακόπτει τη χρηματοδότηση πολλών φορέων όπως η Ε.Ο.Α.Κ. με αποτέλεσμα να μη μπορούν και οι ίδιοι να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που έχουν. Αντί να γκρινιάζουμε για το ανύπαρκτο Κράτος Πρόνοιας και να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους, ας πάρουμε παράδειγμα από τα παιδιά που διοργάνωσαν αυτή τη συναυλία ανιδιοτελώς και βοήθησαν τους αθλητές της Ε.Ο.Α.Κ. να έρθουν λίγο πιο κοντά στο όνειρό τους.
Στη συναυλία έλαβαν μέρος με σειρά εμφάνισης:

• Danger Angel
• Αντίπερα Όχθη και μαζί τους Φώτης Ανδρικόπουλος και Δημήτρης Καρράς
• Ζωή Παπαδοπούλου
• Δραμαμίνη
• Mani Deum
• Transistor
• Cyanna
• Bella Fuzz
• Poem
• GAD

Αξίζει ένα μπράβο σε όλους…
Πηγή: http://www.musiccorner.gr/?p=50860