από την Ε. Πλα.
Ρατσισμός. Βαρύγδουπος ο ήχος της λέξης, ε;
Πόσο εύκολα όμως τολμάμε να την ξεστομίσουμε κ πόσο δύσκολο παραδεχόμαστε ότι οι ίδιοι είμαστε ρατσιστές.
Ω, ναι, όλοι. Και εγώ, και εσύ, και εσείς. Όλοι, ανεξαιρέτως.
Όχι; Να σας πω τότε.
Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ στη ζωή του (τον καλώ να φιλήσει και σταυρό) ΔΕΝ έχει δείξει έστω και έναν μικρό μορφασμό
στη θέα ενός παχύσαρκου, κακάσχημου, ανάπηρου; Ενός ναρκομανή, αλλοδαπού, άστεγου;
Εσύ;
Ωραία. Να το πω κ έτσι. Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ δεν έχει φρικάρει στη θέα μιας τρύπιας κάλτσας κ δεν έχει σκεφτεί :
«Τι γύφτος, δεν μπορεί να πάρει μια κάλτσα;» ή
«Το καημένο, δεν έχει λεφτά;»
ή δεν έχει πει ποτέ : «Είσαι ξανθιά.» ;
Ποιος; Εσύ;
Ωραία. Δεν έχεις φρικάρει ποτέ όταν βλέπεις κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ (ακόμα και συνηθισμένο στην καθημερινή ζωή,
π.χ. ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο έχοντας το της τελευταίας χρονιάς) ; Ποτέ; Ούτε για μια στιγμή;
Ούτε όταν ήσουν μικρότερος/η; Έστω και εάν μετά σας πιάσανε κ σας εξήγησαν – ή έστω προσπάθησαν - οι μεγαλύτεροι;
Να σας πω για εμένα. Είμαι Κωφή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος στην πρώτη επαφή είναι :
«Γιατί μιλάει έτσι;»
«Αααα, το καημένο, δεν ακούει.»
«Ω, έχει πρόβλημα αντίληψης, να μιλάω πιο δυνατά/πιο αργά να καταλάβει»
«Έχει πρόβλημα η γκόμενα»
«Πω, και γαμώ. Δεν ακούει, αλλά μιλά»Κ πολλά άλλα. Αστεία ε? Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γελάω κάθε φορά. Ή και κλαίω.
Ρατσισμό γενικώς που έχω δεχτεί και συνεχίζεται αυτό..τι να σας λέω. Ξέρετε εσείς, ε;
Είναι όμως και κάτι άλλο, που ανακαλύπτω συνεχώς. Είμαι και εγώ η ίδια ρατσίστρια. Η πρώτη μου σκέψη όταν βλέπω ναρκομανείς ή Πακιστανούς είναι «Πρόσεχε τα νώτα σου».
Και εκεί είναι που με πιάνω στα πράσα κ θέλω να με πλακώσω στις σφαλιάρες όπως ο Κατσιδιάρης την Κανέλλη.
Ντροπή μου. Εγώ που ανήκω σε μειονότητα; Κι όμως..
Αλλά όπως είπα και πριν, το να πεις ή να «ασκήσεις» τον ρατσισμό, είναι το ίδιο εύκολο με το να φας ένα κομμάτι τυρί.
Εξού και το λογοπαίγνιο. Πόσοι δεν τρώτε φέτα; Πόσοι τρώτε μόνο φέτα ή ανθότυρο; Πόσοι δεν τρώτε καθόλου τυρί;
Ακριβώς. Δεν φρικάρεις με τους περίεργους, φρικάρεις με τους ανάπηρους- δεν σου αρέσει η φέτα τρως όλα τα άλλα τυριά.
Ή και το ανάποδο. Ή ακόμα χειρότερα, δεν ξέρεις καν τι σημαίνει ρατσισμός, δεν το δέχεται το μυαλουδάκι σου – όλοι είμαστε ίσοι.
Δεν ανέχεσαι τα γαλακτοκομικά.
Εδώ ερχόμαστε. Ύστερα από μια βιωματική εμπειρία που είχα πολύ πρόσφατα, στο μυαλό το δικό μου κόλλησε η λέξη ra-cheese-m. Ρατσιιιζμ. Έχει πλάκα να το λες. Έχει πλάκα να κοροϊδεύεις τους διαφορετικούς.
Έχει πλάκα να λες ανέκδοτα για τις ξανθιές και τους Πόντιους. Πολλά έχουν πλάκα.
Για αυτούς όμως που υποχρεώνονται να το φάνε το σιχαμένο τυρί, δεν έχει καθόλου πλάκα.
Απέχοντας ή μετέχοντας σε μειονότητα, όλοι βιώνουμε τον ρατσισμό – ανεξαιρέτως ηλικίας.
Ή ακόμα χειρότερα αναγκάζουμε κάποιον άλλον να τον βιώσει. Του δίνουμε εμείς το τυρί να το φάει με το ζόρι,
έστω και εάν εμάς δεν μας αρέσει να το τρώμε.
Θέλουμε δε θέλουμε, έτσι είναι η ζωή. Διορθώνεται όμως;
Εγώ πιστεύω ότι διορθώνεται. Εάν φας σκέτο το τυρί, καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Αν το φας όμως με ψωμί ή ζαμπόν ή σε πίτσα πάνω, τότε ναι διορθώνεται η γεύση του.
Ή μπορούμε απλά να αλλάξουμε τρόπο διατροφής, επιλέγοντας τον σωστό. Όποιος κ αν είναι αυτός.
Έτσι και αλλιώς, ότι δεν μας "σκοτώνει" μας κάνει πιο δυνατούς.
Πόσο εύκολα όμως τολμάμε να την ξεστομίσουμε κ πόσο δύσκολο παραδεχόμαστε ότι οι ίδιοι είμαστε ρατσιστές.
Ω, ναι, όλοι. Και εγώ, και εσύ, και εσείς. Όλοι, ανεξαιρέτως.
Όχι; Να σας πω τότε.
Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ στη ζωή του (τον καλώ να φιλήσει και σταυρό) ΔΕΝ έχει δείξει έστω και έναν μικρό μορφασμό
στη θέα ενός παχύσαρκου, κακάσχημου, ανάπηρου; Ενός ναρκομανή, αλλοδαπού, άστεγου;
Εσύ;
Ωραία. Να το πω κ έτσι. Ποιος από εσάς ποτέ μα ποτέ δεν έχει φρικάρει στη θέα μιας τρύπιας κάλτσας κ δεν έχει σκεφτεί :
«Τι γύφτος, δεν μπορεί να πάρει μια κάλτσα;» ή
«Το καημένο, δεν έχει λεφτά;»
ή δεν έχει πει ποτέ : «Είσαι ξανθιά.» ;
Ποιος; Εσύ;
Ωραία. Δεν έχεις φρικάρει ποτέ όταν βλέπεις κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ (ακόμα και συνηθισμένο στην καθημερινή ζωή,
π.χ. ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο έχοντας το της τελευταίας χρονιάς) ; Ποτέ; Ούτε για μια στιγμή;
Ούτε όταν ήσουν μικρότερος/η; Έστω και εάν μετά σας πιάσανε κ σας εξήγησαν – ή έστω προσπάθησαν - οι μεγαλύτεροι;
Να σας πω για εμένα. Είμαι Κωφή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος στην πρώτη επαφή είναι :
«Γιατί μιλάει έτσι;»
«Αααα, το καημένο, δεν ακούει.»
«Ω, έχει πρόβλημα αντίληψης, να μιλάω πιο δυνατά/πιο αργά να καταλάβει»
«Έχει πρόβλημα η γκόμενα»
«Πω, και γαμώ. Δεν ακούει, αλλά μιλά»Κ πολλά άλλα. Αστεία ε? Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ γελάω κάθε φορά. Ή και κλαίω.
Ρατσισμό γενικώς που έχω δεχτεί και συνεχίζεται αυτό..τι να σας λέω. Ξέρετε εσείς, ε;
Είναι όμως και κάτι άλλο, που ανακαλύπτω συνεχώς. Είμαι και εγώ η ίδια ρατσίστρια. Η πρώτη μου σκέψη όταν βλέπω ναρκομανείς ή Πακιστανούς είναι «Πρόσεχε τα νώτα σου».
Και εκεί είναι που με πιάνω στα πράσα κ θέλω να με πλακώσω στις σφαλιάρες όπως ο Κατσιδιάρης την Κανέλλη.
Ντροπή μου. Εγώ που ανήκω σε μειονότητα; Κι όμως..
Αλλά όπως είπα και πριν, το να πεις ή να «ασκήσεις» τον ρατσισμό, είναι το ίδιο εύκολο με το να φας ένα κομμάτι τυρί.
Εξού και το λογοπαίγνιο. Πόσοι δεν τρώτε φέτα; Πόσοι τρώτε μόνο φέτα ή ανθότυρο; Πόσοι δεν τρώτε καθόλου τυρί;
Ακριβώς. Δεν φρικάρεις με τους περίεργους, φρικάρεις με τους ανάπηρους- δεν σου αρέσει η φέτα τρως όλα τα άλλα τυριά.
Ή και το ανάποδο. Ή ακόμα χειρότερα, δεν ξέρεις καν τι σημαίνει ρατσισμός, δεν το δέχεται το μυαλουδάκι σου – όλοι είμαστε ίσοι.
Δεν ανέχεσαι τα γαλακτοκομικά.
Εδώ ερχόμαστε. Ύστερα από μια βιωματική εμπειρία που είχα πολύ πρόσφατα, στο μυαλό το δικό μου κόλλησε η λέξη ra-cheese-m. Ρατσιιιζμ. Έχει πλάκα να το λες. Έχει πλάκα να κοροϊδεύεις τους διαφορετικούς.
Έχει πλάκα να λες ανέκδοτα για τις ξανθιές και τους Πόντιους. Πολλά έχουν πλάκα.
Για αυτούς όμως που υποχρεώνονται να το φάνε το σιχαμένο τυρί, δεν έχει καθόλου πλάκα.
Απέχοντας ή μετέχοντας σε μειονότητα, όλοι βιώνουμε τον ρατσισμό – ανεξαιρέτως ηλικίας.
Ή ακόμα χειρότερα αναγκάζουμε κάποιον άλλον να τον βιώσει. Του δίνουμε εμείς το τυρί να το φάει με το ζόρι,
έστω και εάν εμάς δεν μας αρέσει να το τρώμε.
Θέλουμε δε θέλουμε, έτσι είναι η ζωή. Διορθώνεται όμως;
Εγώ πιστεύω ότι διορθώνεται. Εάν φας σκέτο το τυρί, καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Αν το φας όμως με ψωμί ή ζαμπόν ή σε πίτσα πάνω, τότε ναι διορθώνεται η γεύση του.
Ή μπορούμε απλά να αλλάξουμε τρόπο διατροφής, επιλέγοντας τον σωστό. Όποιος κ αν είναι αυτός.
Έτσι και αλλιώς, ότι δεν μας "σκοτώνει" μας κάνει πιο δυνατούς.
